Currenda 10/2024
18 września 2024|20:28
Różaniec Najświętszej Maryi Panny
(Rosarium Virginis Mariae), który pod tchnieniem Ducha Bożego rozwinął się stopniowo w drugim tysiącleciu, to modlitwa umiłowana przez licznych świętych, a Urząd Nauczycielski Kościoła często do niej zachęca. W swej prostocie i głębi pozostaje ona również w obecnym trzecim tysiącleciu, które dopiero co się zaczęło, modlitwą o wielkim znaczeniu, przynoszącą owoce świętości. Jest ona dobrze osadzona w duchowości chrześcijaństwa, które – po dwóch tysiącach lat – nic nie straciło ze swej pierwotnej świeżości i czuje, że Duch Boży pobudza je do « wypłynięcia na głębię » (Duc in altum), by opowiadać światu, a nawet ‚wołać’ o Chrystusie jako Panu i Zbawicielu, jako « drodze, prawdzie i życiu » (J 14, 6), jako « celu historii ludzkiej, punkcie, ku któremu zwracają się pragnienia historii i cywilizacji ».
Różaniec bowiem, choć ma charakter maryjny, jest modlitwą o sercu chrystologicznym. W powściągliwości swych elementów skupia w sobie głębię całego przesłania ewangelicznego, którego jest jakby streszczeniem. W nim odbija się echem modlitwa Maryi, Jej nieustanne Magnificat za dzieło odkupieńcze Wcielenia, rozpoczęte w Jej dziewiczym łonie. Przez różaniec lud chrześcijański niejako wstępuje do szkoły Maryi, dając się wprowadzić w kontemplację piękna oblicza Chrystusa i w doświadczanie głębi Jego miłości. Za pośrednictwem różańca wierzący czerpie obfitość łaski, otrzymując ją niejako wprost z rąk Matki Odkupiciela.
Różaniec jest jedną z tradycyjnych dróg modlitwy chrześcijańskiej stosowanej do kontemplowania oblicza Chrystusa.
LIST APOSTOLSKI ROSARIUM VIRGINIS MARIAE
OJCA ŚWIĘTEGO JANA PAWŁA II
KOMUNIKATY
► REKOLEKCJE AKCJI KATOLICKIEJ, Poznań, 18-20 października 2024
Serdecznie zapraszamy na jesienne rekolekcje. Tym razem rekolekcje odbędą się w Poznaniu w Domu Rekolekcyjnym Towarzystwa Chrystusowego w dniach 18-20 października 2024r.
Rozważania rekolekcyjne w nawiązaniu do hasła nowego roku duszpasterskiego ,,Pielgrzymi nadziei” poprowadzi ks. dr Wojciech Mueller, proboszcz parafii w Kobylnicy, autor monografii o ks. Stanisławie Streichu. Spotkanie rozpoczniemy kolacją o godz. 18:00 w piątek, a zakończymy obiadem w niedzielę.
Koszt uczestnictwa 380zł. Zgłoszenia wraz z wpłatą I raty w kwocie 200zł przyjmujemy do 30 września.
Prosimy Państwa Prezesów o przekazanie informacji wszystkim członkom POAK i zachęcenie do wzięcia udziału w rekolekcjach. Prosimy by zgłoszenia przebiegały sprawniej niż zgłoszenia na Forum.
► XXIV DZIEŃ PAPIESKI
Hasło tegorocznego Dnia Papieskiego: ,,Św. Jan Paweł II. Ewangelia starości i cierpienia”. Dzień ten będziemy obchodzić 13 października. Zachęcamy do aktywnego włączenia się w przygotowanie i przeżywanie tego dnia w wymiarze intelektualnym, duchowym, artystycznym i charytatywnym oraz wywieszenie flag i plakatów. Prosimy o poinformowanie biura DIAK do końca września br. o inicjatywach podjętych przez POAK w związku z XXIV Dniem Papieskim.
► LITURGICZNE WSPOMNIENIE ŚW. JANA PAWŁA II – wtorek 22 października
Zachęcamy do uczczenia św. Jana Pawła II w liturgiczne wspomnienie Świętego. Niech ten dzień będzie dla nas dziękczynieniem za odrodzenie Akcji Katolickiej w naszej Ojczyźnie. Polecajmy Bogu za wstawiennictwem naszego Świętego Patrona wszystkich członków i asystentów oraz prośmy o nowe powołania do Akcji Katolickiej.
► GODZINY PRACY BIURA DIAK
wtorek 13:00 ÷ 16:00
czwartek 13:00 ÷ 17:00
► NUMER KONTA BANKOWEGO DIAK
Bank PEKAO S.A. II/o Poznań
10 1240 1763 1111 0000 1812 9605
Katecheza X / 2024: Formacja pasterzy i liderów ruchów oraz wspólnot w kierunku
otwartości i umiejętności rozpoznawania charyzmatów.
ks. Wojciech KUĆKO, Warszawa – Streszczenie / AK Poznań
I. Wprowadzenie:
Papież Franciszek: „Nie żyjemy jedynie w epoce przemian, ale w czasach, kiedy dochodzi do zmiany epoki (Spotkanie z przedstawicielami Kurii Rzymskiej, 21 grudnia 2019 r.). Wśród wielu wyzwań naszych czasów bardzo istotnym wydaje się właściwe rozumienie charyzmatów, które są szczególnymi darami dla wspólnoty w służbie tej wspólnocie. Odczytywanie charyzmatów wiąże się zatem z pytaniami etycznymi dotyczącymi opisywania działania Ducha Świętego. Szybki wzrost liczby wspólnot zielonoświątkowych oraz proces przekształcania różnych kościołów i związków wyznaniowych w uniwersalną odmianę chrześcijaństwa charyzmatycznego wielu badaczy określa jako pentekostalizację, uzielonoświątkowienie lub ucharyzmatycznienie chrześcijaństwa. Mamy zatem do czynienia z procesem, nazywanym „pentekostalizacją chrześcijaństwa” albo „nową Reformacją”. Jest on związany z silną ekspansją ruchów zielonoświątkowych i charyzmatycznych w różnych częściach globu ziemskiego.
Kardynał Kurt Koch, przewodniczący Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan, zaznacza: „Rzeczywiście, zauważamy wielki rozwój tych Kościołów… Pentekostalizm jest dziś drugą co do wielkości rzeczywistością chrześcijaństwa po Kościele rzymskokatolickim”. W opinii Kardynała w sensie chronologicznym mamy do czynienia z czwartą formą chrześcijaństwa – formą pentekostalną, obok dotychczasowych: katolickiej, prawosławnej i protestanckiej. Należy zatem przyjrzeć się bardzie takim ruchom i inicjatywom w Kościele rzymskokatolickim, które związane są powoływaniem się na działanie Ducha Świętego, aby z jednej strony rzeczywiście docenić to, co jest bogactwem Bożego działania w świecie, z drugiej zaś dostrzec niebezpieczeństwa związane z fałszywą oceną charyzmatów.
II. Rozważanie:
1. Co to jest charyzmat? To nadprzyrodzony dar, udzielony przez Chrystusa przez Ducha Świętego „w celu wypełnienia określonej służby we wspólnocie Ludu Bożego”. Termin ten pochodzi od św. Pawła z Tarsu. Sama rzeczywistość nadzwyczajnych Bożych darów znana już była w Starym Przymierzu, jednak ich określanie jako „charyzmaty” jest związane z działalnością Apostołów. U św. Pawła Apostoła, charyzmatem jest dar Ducha Świętego, którego chrześcijanin otrzymuje w czasie sakramentu chrztu, także w czasie wkładania rąk lub w innych działaniach apostolskich. W perspektywie Pawłowej najistotniejszy jest charyzmat miłości (por. 1 Kor 12, 31–14, 1). Apostoł Narodów uznaje za charyzmaty ponadto m.in. wiarę, łaskę uzdrawiania, mądrość słowa, dar czynienia cudów, dar języków i łaskę ich tłumaczenia, dar posługiwania się językami, łaskę trwania w bezżeństwie. Kryterium podstawowym ma być jednak służba dobru wspólnemu Kościoła, czyli Ciała Chrystusa. Dlatego posiadanie i posługiwanie się charyzmatami wymagają pewnej dojrzałości w życiu chrześcijańskim, a także powinny podlegać kontroli ze strony przełożonych posiadających władzę nad daną wspólnotą.
2. Co dary Ducha Świętego dają Kościołowi i poszczególnym wierzącym? Katechizm Kościoła katolickiego przypomina: „Charyzmaty powinny być przyjmowane z wdzięcznością przez tego, kto je otrzymał, ale także przez wszystkich członków Kościoła. Są one rzeczywiście wspaniałym bogactwem łaski dla żywotności apostolskiej i dla świętości całego Ciała Chrystusa, pod warunkiem jednak, że chodzi o dary, które prawdziwie pochodzą od Ducha Świętego i żeby były wykorzystywane w sposób w pełni zgodny z autentycznymi poruszeniami tego Ducha, to znaczy w miłości, będącej prawdziwą miarą charyzmatów” (KKK, 800). Istotne jest zatem nastawienie na właściwe rozeznawanie darów Ducha, które zależy od kompetentnej władzy kościelnej.
3. Pomoc w ocenie darów charyzmatycznych. Według opublikowanego w 2016 roku dokumentu Kongregacji Nauki Wiary: „Iuvenescit Ecclesia [dosł.Kościół się odmładza] na temat relacji między darami hierarchicznymi a charyzmatycznymi dla życia i misji Kościoła”, rozeznawanie darów, które nie jest procesem łatwym ani krótkim, kierować się powinno poniższymi kryteriami:
a) Prymat powołania każdego chrześcijanina do świętości. Czy używanie danego daru prowadzi do wzrostu miłość między ludźmi i dążenia do świętości.
b) Zaangażowanie w misyjne głoszenie Ewangelii. Konieczność ewangelizacji, która wypływać powinna z każdego działania chrześcijanina.
c) Wyznanie wiary katolickiej. Jest to ocena charyzmatu w świetle tego, czego uczy Kościół.
d) Świadectwo rzeczywistej komunii z całym Kościołem. Człowiek obdarzony charyzmatami powinien w sposób synowski odnosić się do papieża i do biskupa oraz angażować się w działania ewangelizacyjne, katechetyczne i pedagogiczne.
e) Uznanie i szacunek dla wzajemnej komplementarności innych komponentów charyzmatycznych w Kościele. Charyzmat nie może służyć podziałom, wywyższaniu się albo deprecjonowaniu innych obdarowanych.
f) Akceptacja czasu próby w rozpoznawaniu charyzmatów. Proces rozeznawania charyzmatów wymaga ogromnej pokory, zarówno ze strony przełożonych kościelnych, jak i samych obdarowanych.
g) Obecność darów duchowych: „miłość, radość, pokój i człowieczeństwo, gorliwe życie życiem Kościoła, zaangażowanie w słuchanie i rozważanie Słowa Bożego; umiłowanie modlitwy, kontemplacji, życia liturgicznego i sakramentalnego; działalność na rzecz wzrostu powołań do
chrześcijańskiego małżeństwa, do sakramentalnego kapłaństwa i do życia konsekrowanego.
h) Wymiar społeczny ewangelizacji. Być świadkiem Zmartwychwstałego, głoszącym Jego prawdę słowami, jak i żywym świadectwem uczynków, poprzez dzieła miłosierdzia, braterstwa i solidarności. Ważne jest zgłębianie nauczania społecznego Kościoła, zwłaszcza w trosce o ubogich i opuszczonych.
Wspomniane kryteria są zaproszeniem do dostrzegania działania Bożego Ducha wśród wierzących, ale również do czujności i ostrożności w ocenie pewnych zjawisk. Przykładem mogą być działania Kościoła względem wielu świętych, którzy odznaczali się nadzwyczajnymi cnotami, łaskami Bożymi i charyzmatami. Dość wspomnieć np. św. Faustynę Kowalską (1905–1938), św. Pio z Pietrelciny (1887–1968), wielu założycieli nowych zgromadzeń zakonnych, mistyków, stygmatyków, ludzi głębokiej i wytrwałej pracy duchowej.
W perspektywie zbliżającej się 200. rocznicy objawień maryjnych, które miały miejsce w Paryżu przy Rue du Bac w 1830 roku, warto zauważyć życie i działalność św. Katarzyny Labouré (1806–1876), a także związane z nią nabożeństwo Cudownego Medalika, kultywowane i propagowane przez Rodzinę Wincentyńską. To bardzo konkretny charyzmat, znany powszechnie w świecie, będący pięknym przykładem odczytania, rozeznania i posłusznej realizacji daru, który dał Bóg.
Inny przykład podaje św. Tomasz z Akwinu. W ciekawych słowach opisuje pełną charyzmatów misję apostolską, której dostąpiła Maria Magdalena: „Godny zauważenia jest potrójny przywilej (triplex privilegium) udzielony Magdalenie.
- Po pierwsze, przywilej prorocki (propheticum), ponieważ zasłużyła na widzenie aniołów: prorok jest bowiem kimś pomiędzy aniołami a ludem.
- Po drugie, stanowisko równe aniołom (Angelorum fastigium), ponieważ widziała Chrystusa, na którego pragną wejrzeć aniołowie.
- Po trzecie, misja apostolska (officium apostolicum), gdyż rzeczywiście stała się apostołką Apostołów (Apostolorum apostola), jako że jej zostało zlecone, aby zwiastować uczniom zmartwychwstanie Pańskie. A jak [niegdyś] kobieta pierwsza zwiastowała mężczyźnie słowa śmierci, tak teraz kobieta pierwsza zwiastowała słowa życia (verba vitae)”.
Należy ponadto pamiętać także o pewnych niebezpieczeństwach, związanych ze zbytnim akcentowaniem darów duchowych przy jednoczesnym
deprecjonowaniu roli rozumu we właściwym rozeznawaniu charyzmatów. Juan Fernando Usma Gómez z dawnej Papieskiej Rady ds. Popierania Jedności Chrześcijan na łamach dziennika „L’Osservatore Romano” stwierdził, że pentekostalizacja jest oczywistym faktem, który wzywa nas, katolików, do stawiania pytań o sposób bycia chrześcijanami dzisiaj, właściwe rozeznanie, czym jest wobec tych zmian katolicki kult, muzyka, pobożność, a także życie moralne.
4. Odczytywanie charyzmatów a działanie Ducha Świętego. W swoich badaniach naukowych Andrzej Kobyliński wskazuje na kilka głównych wyzwań.
- Po pierwsze, należy zwrócić uwagę na właściwe rozeznawanie charyzmatów, by nie prowadziły one do różnych form synkretyzmu religijnego oraz propagowania takich form uzdrowień, uwolnień i cudów, które nie są do pogodzenia z wiarą katolicką.
- Po drugie, trzeba w szczególny sposób badać nadprzyrodzoność darów, by czegoś naturalnego nie uznawać za cudowne.
- Po trzecie, należy wykluczyć różne formy psychomanipulacji, charakterystyczne dla spotkań zielonoświątkowych w różnych regionach świata.
- Po czwarte, rozeznawanie charyzmatów winno w szczególnie roztropny i powściągliwy sposób dotyczyć domniemywanych cudów uzdrowień i tzw. Mszy św. z modlitwą o uzdrowienie. Nie można pozwolić na łudzenie ludzi chorych mirażami zdrowia przy jednoczesnym
porzucaniu praktyki medycyny.
Duch Święty niewątpliwie działa we wspólnocie wierzących. Kościół jednak posiada właściwe środki i sposoby uczciwego i prawdziwego odczytywania znaków tej działalności w świecie. Skoro sam Chrystus założył Kościół i dał mu taką władzę, wierni winni w posłuszeństwie przyjmować rozeznanie, którego w dziedzinie charyzmatów dokonują kompetentne osoby we wspólnocie.
III. Wnioski i postulaty pastoralne:
- Należy zadbać o szeroką katechezę na temat działania Ducha Świętego w świecie oraz w kwestii rozeznawania charyzmatów, ponieważ wierni mają prawo do zdrowej nauki gruntującej ich w wierze.
- Bardzo ważne jest wzbudzanie ducha apostolskiego w ludziach, którzy odkrywają w sobie jakieś szczególne charyzmaty. Mogą oni stać się promotorami nowej ewangelizacji, przede wszystkim w środowiskach, w których żyją na co dzień.
- Istotnym zadaniem ruchów i stowarzyszeń katolickich jest kształtowanie ducha posłuszeństwa wobec prawowitej władzy kościelnej, np. przez promocję zdrowego nauczania katolickiego, propagowanie prasy i sprawdzonych książek, publikacji naukowych i popularnonaukowych z teologii, filozofii, etyki itp.
Króluj nam Chryste! – ks. Roman
