Currenda 11/2018

21 października 2018|12:16

(…) jak możemy stać się świętymi, przyjaciółmi Boga? Na to pytanie można odpowiedzieć przede wszystkim w formie negatywnej: żeby zostać świętymi, nie trzeba dokonywać nadzwyczajnych dzieł ani posiadać specjalnych charyzmatów. Później przychodzi odpowiedź pozytywna: trzeba przede wszystkim słuchać Jezusa i iść Jego śladem, nie tracąc odwagi w obliczu trudności. «Kto zaś chciałby Mi służyć – mówi Jezus – niech idzie za Mną, a gdzie Ja jestem, tam będzie i mój sługa. A jeśli ktoś Mi służy, uczci go mój Ojciec» (J 12, 26). Kto Mu ufa i kocha Go szczerze, zgadza się umrzeć dla samego siebie, niczym ziarno pszenicy zagrzebane w ziemi. Wie bowiem, że kto stara się zachować swoje życie dla siebie, straci je, a kto daje siebie, kto traci siebie, właśnie w ten sposób odnajduje życie (por. J 12, 24-25). Doświadczenie Kościoła pokazuje, że choć różne drogi prowadzą do świętości, dochodzi się do niej zawsze drogą krzyża, drogą wyrzeczenia się samego siebie. Biografie świętych przedstawiają mężczyzn i kobiety, którzy poddawszy się Bożym planom, doświadczali czasem nieopisanych cierpień, prześladowań i męczeństwa. Wytrwali w swoim postanowieniu, «przychodzą z wielkiego ucisku – czytamy w Apokalipsie – i opłukali swe szaty, i we krwi Baranka je wybielili» (7, 14). Ich imiona są zapisane w księdze życia (por. Ap 20, 12); ich mieszkaniem na wieki jest raj. Przykład świętych jest dla nas zachętą, byśmy poszli tymi samymi śladami, doświadczyli radości będącej udziałem tych, którzy ufają Bogu, ponieważ jedyną prawdziwą przyczyną smutku i braku szczęścia człowieka jest życie z dala od Niego.
Świętość wymaga stałego wysiłku, ale jest możliwa dla wszystkich, ponieważ bardziej niż dziełem człowieka jest przede wszystkim darem Boga, po trzykroć Świętego (por. Iz 6, 3). (…) Wszystko w naszym życiu jest darem Jego miłości: jakże pozostać obojętnym wobec tak wielkiej tajemnicy? Jakże nie odpowiedzieć na miłość Ojca niebieskiego żyjąc jako Jego pełne wdzięczności dzieci? W Chrystusie dał nam się całkowicie i wzywa nas do osobistej i głębokiej więzi z sobą. Im bardziej zatem naśladujemy Jezusa i pozostajemy z Nim złączeni, tym głębiej wchodzimy w misterium świętości Bożej. Odkrywamy, że miłuje nas nieskończenie, a to z kolei skłania nas do miłowania braci. Miłość zakłada zawsze wyrzeczenie się siebie, «stracenie samego siebie» i w ten sposób czyni nas szczęśliwym.

Benedykt XVI, z homilii podczas Mszy św., 1 listopada 2006 r.

KOMUNIKATY

►ŚWIĘTO NIEPODLEGŁOŚCI 11 LISTOPADA

Trwają obchody setnej rocznicy odzyskania niepodległości. Zachęcamy PT Prezesów oraz członków POAK do zorganizowania w ramach Okręgu lub Oddziału na terenie parafii – wspólnie z innymi grupami duszpasterskimi, szkołą czy Samorządem Pomocniczym – wieczoru pieśni patriotycznej. Niech te spotkania staną się okazją do modlitwy za Ojczyznę, a także czasem re-fleksji nad patriotyzmem i czasem radosnego bycia we wspólnocie.

►PRZYGOTOWANIE DO ŚWIĘTA PATRONALNEGO

Informujemy, że w roku bieżącym przygotowaniem do święta patronalnego są jesienne rekolekcje w Chludowie oraz trwająca w Oddziałach nowenna w intencji Ojczyzny. Ufamy, że modlitwa i refleksja przyczyni się do pogłębienia więzi z Panem oraz do radosnego przeżywania uroczystości Chrystusa Króla Wszechświata.

►UROCZYSTOŚĆ CHRYSTUSA KRÓLA WSZECHŚWIATA – 25 LISTOPADA

Podobnie jak w latach ubiegłych, w uroczystość Chrystusa Króla Wszechświata zapraszamy do katedry poznańskiej, by wspólnie z członkami KSM przeżywać nasze święto patronalne. Świętowanie rozpoczniemy o godz. 10:00 Mszą św. dziękczynną za kolejny rok formacji i apostolskiego zaangażowania. Będziemy także prosić Chrystusa Króla, by wspierał nas w budowaniu Królestwa Bożego na ziemi i umacniał w działaniu na rzecz naszych wspólnot i diecezji.
Po Eucharystii, w auli Wydziału Teologicznego, ul. Wieżowa 2/4 w budynku B, odbędzie się okolicznościowe spotkanie, podczas którego wysłuchamy m. in. wystąpienia ks. prof. Pawła Bortkiewicza.
Serdecznie zapraszamy na wspólną modlitwę i uroczyste spotkanie.

►POSIEDZENIE RADY DIAK SOBOTA, 1 GRUDNIA 2018

Zgodnie z Kalendarium najbliższe posiedzenie Rady DIAK odbędzie się w sobotę, 1 grudnia 2018r. o godz. 10:00. Szczegółowy program w następnej currendzie.

►MATERIAŁY FORMACYJNE

W biurze DIAK można odbierać zamówione na 2019 r. materiały formacyjne.

►GODZINY PRACY BIURA

wtorek 13:00 ÷ 16:00
czwartek 13:00 ÷ 17:00

►NUMER KONTA BANKOWEGO DIAK

Bank PEKAO S.A. II/o Poznań
10 1240 1763 1111 0000 1812 9605

Ks. Tadeusz Borutka, Katecheza XI / 2018

Duch Święty udoskonala umiarkowanie przez dar bojaźni Bożej.
(streszczenie).

I. Z życia wzięte:

Papież św. Jan XXIII preferował zachowywanie umiaru we wszystkim. Mówił: Wystarczy przypominać młodym, że świat istniał przed nimi, a starym, że świat będzie istniał po nich. I wszystko będzie na swoim miejscu.

II. Dar bojaźni Bożej i cnota umiarkowania:

  • Dar bojaźni Bożej jest tym usposobieniem duszy, które sprawia, że pod działaniem Ducha Świętego odczuwa ona jakby instynktownie, wraz z wielkim szacunkiem dla Bożego majestatu i bezgranicznym upodobaniem w Jego ojcowskiej dobroci, żywy wstręt i odrazę do wszystkiego, co mogłoby obrażać tak dobrego, miłosiernego i miłości godnego Ojca: W duszy ożywionej tym darem – pisze św. Teresa z Avila – góruje ponad wszystkim bojaźń obrażania Boga, swego Pana i gorące pragnienie, by czynić we wszystkim Jego świętą wolę. Bojaźń Boża nie jest uczuciem, lecz pełnym szacunku i lęku nastawieniem do obecności Boga. Uczucie strachu czasami towarzyszy temu darowi, ale nie jest dla niego istotne. Dar bojaźni Bożej rodzi w chrześcijaninie postawę pełną szacunku i lęku wobec Boga i prowadzi do uczczenia Go i okazywania Mu posłuszeństwa. Pod wpływem tego daru bojaźni Bożej Maryja Panna wypowiedziała swoje fiat, kiedy wraz ze św. Józefem poddała się rozkazom Anioła uciekając do Egiptu przed grożącym Dzieciątku Jezus niebezpieczeństwem. Bojaźni Bożej musi towarzyszyć dziecięca ufność w Boże miłosierdzie i niezłomna wiara w Jego wierność, że nas podtrzymuje (1 P 5,10). Dar ten niesie ze sobą błogosławieństwo i obronę (Ps 34,8); uzdalnia nas do przezwyciężenia naszych ziemskich i cielesnych obaw (Prz 14,26); uwalnia nas od obawy przed opinią innych ludzi, szczególnie co do naszego apostolskiego chrześcijaństwa.
  • Umiarkowanie – (łac. temperantia) – jest jedną z cnót kardynalnych i polega na porządkowaniu w człowieku popędów i pragnień, którego celem jest uzyskanie równowagi w dążeniu do przyjemności i w używaniu dóbr doczesnych, ze względu na dobro duchowe i cel ostateczny człowieka. Cnota ta przypomina, iż nie liczy się zysk,
    pieniądz, kariera zawodowa, a mieć, nie znaczy o wiele więcej, niż być. Do realizacji cnoty umiarkowania potrzebny jest dar bojaźni Bożej. To połączenie cnoty umiarkowania z darem bojaźni Bożej, pomaga człowiekowi, nie zagubić się, pośród rzeczy materialnych, czy w pogoni za nimi, ale podążać w kierunku rozwoju prawdziwego wymiaru swego człowieczeństwa, jak również doświadczać poczucia głębszego sensu życia. Jan Paweł II mówił, że człowiek umiarkowany to człowiek opanowany; człowiek, w którym namiętności zmysłowe nie biorą góry nad jego rozumem, wolą – a także i sercem; człowiek, który umie nad sobą panować. Cnota ta nazywana jest także wstrzemięźliwością. Byśmy mogli panować nad pożądliwością ciała, nad wybuchami zmysłowości musimy zachować dystans wobec siebie samych. Cnota ta domaga się od każdego z nas pokory wobec darów, jakie Bóg złożył w naszej ludzkiej naturze. Współczesny świat jest pełen materializmu, nieopanowanego konsumizmu, wyzysku biednych przez bogatych. Wobec takich postaw, pilne jest nawrócenie, które powinno doprowadzić do przewartościowania dotychczasowego sposobu myślenia i podjęcia na nowo wskazań ewangelicznych. Należy zatem bronić prymatu osoby ludzkiej, jej godności, gdyż człowiek jest twórcą, ośrodkiem i celem całego życia gospodarczego (KDK63). Prawdziwym modelem postępu dla człowiek wierzącego nie jest model, który uznaje tylko wartości materialne, lecz taki, który uznaje prymat wartości duchowych.

III. Wnioski i nasze zadania:

1. Rozeznanie: Najpierw trzeba rozpoznać te dary, które są nam niezbędne w życiu. Pomocą w tym rozeznawaniu jest: modlitwa o bojaźń Bożą i rozwój cnoty umiarkowania, a także częste rozważanie wielkich dzieł Bożych z historii zbawienia,
2. Wzrastanie w bojaźni Bożej i umiarkowaniu:

a) Okazywanie Bogu posłuszeństwo i naśladowanie Go poprzez umiejętne ocenianie współczesnej sytuacji społecznej pod kątem wskazań Ewangelii i zasad Kościoła, jak również uczenie tej właściwej oceny innych.
b) Dystans do cywilizacji materialistycznej, która za pomocą natarczywej reklamy i środków społecznego przekazu chce wymazać z naszej pamięci wartości duchowe i skierować nasze pragnienia na wartości materialne.
c) Obrona prymatu osoby ludzkiej, jej godności, poprzez przypominanie o tym, że rozwoju nie należy pojmować w sensie wyłącznie gospodarczym, lecz nadto w sensie integralnie ludzkim, prymat wartości duchowych.
d) Nie wystarczy wystrzegać się zachłanności związanej z uczestnictwem w życiu społecznym, lepiej uczestniczyć w mniejszej liczbie wydarzeń i przedsięwzięć, ale rzetelnie i z pasją, niż w wielu powierzchownie. Winna tutaj obowiązywać zasada, że nie tam jestem, gdzie mnie potrzebują, ale tam, gdzie jestem najbardziej potrzebny: non
multa sed multum („nie wiele spraw, lecz wiele w sprawie”).
e) Należy wychowywać siebie do realizacji cnoty umiarkowania, by rezygnując z nadmiaru dóbr, usłużyć nimi potrzebującym. Chrześcijanin musi pamiętać o tym, że są także takie sytuacje egzystencjalne, które wymagają rezygnacji nawet z tego, co jest mu potrzebne do życia, gdyż to może ocalić innych.
f) Winniśmy stosować zasadę miłosierdzia wobec potrzebujących, zwłaszcza biednych i ubogich. Troszczyć się o nich indywidualnie i zespołowo, podejmując różne akcje charytatywne w Akcji Katolickiej i znajdując sprzymierzeńców tej sprawy w innych grupach apostolskich działających w parafii (zakładać świetlice, stołówki, przytułki). Pamiętajmy o wspieraniu modlitwą wszystkich dzieł miłosierdzia i zachęcaniu do nich rodziny i bliskich w parafii.

Króluj nam Chryste! – ks. Roman

2018 listopad currenda s. 1

AK_Katecheza_2018_11_Currenda