Currenda 11/2016

Kościół przekazuje wiarę, którą sam żyje

Przekaz wiary jest więc bardzo złożoną dynamiką, która angażuje w sposób zupełny wiarę chrześcijan i życie Kościoła. Nie można przekazywać tego, w co się nie wierzy i czym się nie żyje. Znakiem wiary zakorzenionej i dojrzałej jest właśnie naturalność, z jaką przekazujemy ją innym. «Przywołał do siebie tych, których sam chciał, […] aby Mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki» (Mk 3, 13-14). Nie można przekazywać Ewangelii, jeśli u podstaw tego nie leży «przebywanie» z Jezusem, przeżywanie wraz z Nim w Duchu doświadczenia Ojca; z drugiej zaś strony doświadczenie «przebywania» skłania do zwiastowania, głoszenia, dzielenia się tym, co się przeżyło, doświadczyło jako dobrego, pozytywnego i pięknego.
Takie zadanie zwiastowania i głoszenia nie jest zarezerwowane dla kogoś, dla nielicznych wybranych. Jest darem danym każdemu człowiekowi, który z ufnością odpowiada na powołanie do wiary. Przekaz wiary nie jest wyspecjalizowaną działalnością powierzoną jakiejś grupie czy jednostce, którą do tego specjalnie delegowano. Jest on doświadczeniem każdego chrześcijanina i całego Kościoła, który w tym działaniu odkrywa wciąż na nowo swą tożsamość jako ludu zgromadzonego na wezwanie Ducha, który gromadzi się z rozproszenia w codzienności, aby żyć obecnością wśród nas Chrystusa i odkryć w ten sposób prawdziwe oblicze Boga, który jest nam Ojcem.
«W owym zadaniu Kościoła ludzie świeccy, na mocy ich uczestnictwa w prorockim urzędzie Chrystusa, biorą pełny udział. Do nich w szczególności należy świadczenie o tym, jak wiara chrześcijańska daje jedyną pełną odpowiedź, którą wszyscy mniej lub bardziej świadomie przyjmują i której pragną, na problemy i nadzieje, jakie życie stawia przed każdym człowiekiem i każdym społeczeństwem. Świeccy mogą spełniać to zadanie pod warunkiem, że zdołają przezwyciężyć rozdźwięk pomiędzy Ewangelią a własnym życiem, nadając wszystkim swoim działaniom w rodzinie, w pracy, na polu społecznym spójność właściwą takiemu życiu, które czerpie natchnienie z Ewangelii i w niej znajduje siłę do tego, by w pełni się realizować». (JPII – Christifideles laici n.34)

(Nowa Ewangelizacja dla przekazu wiary chrześcijańskiej – Lineamenta, nr 12)

KOMUNIKATY

►XVI DZIEŃ PAPIESKI BĄDŹCIE ŚWIADKAMI MIŁOSIERDZIA 9 października 2016
Tegoroczny XVI Dzień Papieski będzie odpowiedzią na apel papieża Franciszka zawarty w dokumencie Misericordiae vultus (Oblicze miłosierdzia): „jakże pragnę, aby nadchodzące lata były naznaczone miłosierdziem tak, byśmy wyszli na spotkanie każdej osoby, niosąc dobroć i czułość Boga! Do wszystkich, tak wierzących jak i tych, którzy są daleko, niech dotrze balsam miłosierdzia jako znak Królestwa Bożego, które jest już obecne pośród nas” (MV 5).
Jednym z istotnych znaków miłosierdzia okazywanego potrzebującym będzie jak zwykle zbiórka środków na stypendia edukacyjne, na ów „żywy pomnik” św. Jana Pawła II, czyniona przy Kościołach i w przestrzeni publicznej. Modlitwa o miłosierdzie dla każdego człowieka i całego świata będzie stanowiła osnowę duchową tego dnia. Wydarzenia kulturalne i naukowe pomogą zrozumieć głębię „niewypowiedzianej” tajemnicy Bożego miłosierdzia (https://dzielo.pl/dzien-papieski/dzien-papieski-2016/do-pobrania)
Zachęcamy członków POAK do włączenia się w inicjatywy podejmowane na terenie parafii.

►PIELGRZYMKA DO ŁAGIEWNIK 18 LISTOPADA 2016
W sobotę, 19 listopada br. w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w Łagiewnikach będzie miało miejsce uroczyste zakończenie roku Jubileuszu 1050.lecia Chrztu Polski. Podczas Mszy św. odmówiony zostanie Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana. Na te uroczystości zaproszeni są przede wszystkim członkowie ruchów i stowarzyszeń katolickich, szczególnie członkowie Akcji Kalickiej i KSM-u z okazji swojego święta patronalnego. W tym roku święto patronalne będziemy obchodzić w wymiarze ogólnopolskim w Łagiewnikach (podobnie jak w kwietniu na stadionie INEA w Poznaniu). Nie będzie uroczystości w niedzielę, w katedrze poznańskiej.

Zarząd DIAK organizuje wyjazd autokarowy do Krakowa w dniach 18-19 listopada br. Wyjazd o godz. 7.00 w piątek, powrót ok. 23.00 w sobotę. Koszt uczestnictwa od osoby 200 zł: tj. koszty przejazdu, ubezpieczenie, nocleg (pokoje 2-3 osobowe typu studio z przedpokojem i łazienką), obiadokolacja w piątek i śniadanie rano w sobotę.
Zgłoszenia wraz z wpłatą przyjmujemy do 15 października br. (decyduje kolejność zgłoszeń).

►XV BAL KARNAWAŁOWY
Informujemy, że XV Bal Karnawałowy odbędzie się w sobotę, 21 stycznia 2017 r. w sali bankietowej Domu Żołnierza w Poznaniu. Serdecznie zapraszamy członków, sympatyków i przyjaciół Akcji Katolickiej.

►GODZINY PRACY BIURA DIAK
wtorek 13.00 ÷ 16.00
czwartek 13.00 ÷ 17.00

►NUMER KONTA BANKOWEGO DIAK
Bank PEKAO S.A. II/o Poznań
10 1240 1763 1111 0000 1812 9605

ks. Jan Klinkowski, Katecheza X / 2016:
Areopagi i arterie współczesności w dziele kształtowania kultury chrześcijańskiej (nauka, sztuka, mass media).

1. Z życia wzięte: Adam Mickiewicz, „Pan Tadeusz”, Księga I. „Gospodarstwo” (Podkomorzy)

Ach, ja pamiętam czasy, kiedy do Ojczyzny
Pierwszy raz zawitała moda francuszczyzny!
Gdy raptem paniczyki młode z cudzych krajów
Wtargnęli do nas hordą gorszą od Nogajów,
Prześladując w Ojczyźnie Boga, przodków wiarę,
Prawa i obyczaje, nawet suknie stare.
Żałośnie było widzieć wyżółkłych młokosów,
Gadających przez nosy, a często bez nosów,
Opatrzonych w broszurki i w różne gazety,
Głoszących nowe wiary, prawa, toalety.
Miała nad umysłami wielką moc ta tłuszcza;
Bo Pan Bóg, kiedy karę na naród przepuszcza,
Odbiera naprzód rozum od obywateli.
I tak mędrsi fircykom oprzeć się nie śmieli,
I zląkł ich się jak dżumy jakiej cały naród,
Bo już sam wewnątrz siebie czuł choroby zaród;
Krzyczano na modnisiów, a brano z nich wzory;
Zmieniano wiarę, mowę, prawa i ubiory.
Była to maszkarada, zapustna swawola,
Po której miał przyjść wkrótce wielki post niewola!

2. Kultura i piękno duchowe

W 1999 roku św. Jan Paweł II skierował do artystów, którzy w szczególny sposób są twórcami kultury, następujące słowa: „Jaka jest różnica między Stwórcą a twórcą? Ten, kto stwarza, daje samo istnienie, wydobywa coś z nicości – ex nihilo sui et subiecti, jak mówi się po łacinie – i ten ściśle określony sposób działania jest właściwy wyłącznie Wszechmogącemu. Twórca natomiast wykorzystuje coś, co już istnieje i czemu on nadaje formę i znaczenie. Taki sposób działania jest właściwy człowiekowi jako obrazowi Boga. Biblia bowiem stwierdza, że Bóg stworzył mężczyznę i kobietę „na swój obraz” (Rdz 1,27), po czym dodaje, że powierzył im misję panowania nad ziemią (por. Rdz 1, 28-31)”. Szczególnym przejawem tego panowania nad ziemią jest tworzenie pięknych dzieł sztuki, by w ten sposób rozwijać kulturę. Nad znaczeniem piękna pochylali się ludzie różnych epok i różnych kultur.

Filozofia: Sokrates (469-399 r. przed Chr.) zauważył, że istnieje jakiś ogólny wzorzec Piękna, który pozwala orzekać o pewnych rzeczach, że są piękne. Platon (427-347 r. przed Chr.) zauważa, że najwyższe Piękno, będąc absolutne i będąc źródłem wszelkiego piękna, nie może być materialne. Plotyn (203-269 r. przed Chr.) uważał, że piękno jest ideą, a sztuka jej objawieniem. Arystoteles (384-322 r. przed Chr.) odróżnia to, co piękne, od tego, co jedynie przyjemne.

Pismo święte: w Starym Testamencie na wyrażenie piękna stosuje się termin tob, który Septuaginta przekłada przez przynajmniej trzy przymiotniki: agathos – dobry, kalos – piękny, krestos – pożyteczny. W Nowym Testamencie w pojęciu kalos – piękny jest ukryta idea dobra. W Ewangelii Jana Jezus przedstawia się jako Dobry (kalos) Pasterz (J 10, 11.14). Analogicznie słyszymy o dobrym słudze (1 Tm 4, 6). Tłum zachwycony uzdrowieniem głuchoniemego woła, że Jezus uczynił wszystko dobrze (kalos) (Mk 7, 37). Św. Paweł zachęca wspólnotę w Tesalonice do czynienia dobra (2 Tes 3, 13).

Nauczanie Kościoła: wszystkie działania człowieka zmierzające do wyrażenia piękna można wpisać w obszar kultury. Jednak ze względu na obecność rzeczywistości grzechu w ludzkim działaniu, niektóre przedsięwzięcia człowieka wpisują się w obszar antykultury, czego najdobitniejszym przykładem pozostaje wielki trud intelektualno-społeczny włożony w przygotowanie aparatu wojny. Grzech zdeformował Boże piękno ukryte w stworzeniu, wprowadzając nieporządek w stworzony świat. To domagało się interwencji Boga. Działanie Stwórcy i wzór piękna został nam dany w Jezusie Chrystusie. Paradoksalnie piękno najpełniej objawia się w wydarzeniu krzyża, gdy Bóg z miłości do człowieka ofiaruje swojego Syna, by wyzwolić ludzi z grzechu (Mt 1, 21; J 1, 29). Darowanie grzechu ludziom przywraca pierwotne piękno stworzeniu! Z tej perspektywy możemy powiedzieć, że człowiek jest piękny. Święty Tomasz z Akwinu zauważa, że piękno zbiega się z pełnią bytu, a więc dobrem i prawdą, a objawia się w świecie zewnętrznym w taki sposób, że oko może je zauważyć i mieć w nim przyjemność. Istnieje jednak niebezpieczeństwo ubóstwienia piękna w rzeczywistości stworzonej. Dla wielu ludzi celem życiowym staje się dążenie do wykreowanego ideału piękna. Przeżywają dramat, kiedy ich wygląd odbiega od wzoru piękna prezentowanego w mediach. Nie potrafią zaakceptować procesu starzenia się, choroby, ponieważ nie odnajdują w życiu piękna ducha. Wyznawca Chrystusa stara się łączyć troskę o ciało z pięknem moralnym. Troszczy się o ciało, ponieważ Chrystus przyjął ludzką naturę, ale nade wszystko zabiega o realizację wytycznych Ewangelii w swoim życiu, bo jego celem jest bycie świętym.

3. Wnioski i postulaty pastoralne

Kościół winien tworzyć wartościową kulturę jako odpowiedź na powszechne zjawisko płytkiej kultury masowej. Ogromną rolę w tej dziedzinie ma do odegrania szkolnictwo katolickie. Ponadto wierni świeccy powinni zająć się organizowaniem wystaw, spotkań i konkursów, zachęcając artystów do tego, aby dzieląc się swym talentem poprzez słowo pisane, teatr, radio, telewizję i film, przekazywali wartości Ewangelii. Szczególną płaszczyzną aktywności wiernych winno się stać organizowanie tygodni kultury chrześcijańskiej, parafialnych dni kultury. Należy przypominać katolikom, że sport, podróże i wycieczki powinny być dla nich okazją do przeżywania powszechności Kościoła. Szczególną formą integrującą wspólnotę jest uczestnictwo w różnych formach pielgrzymowania. Należy zadbać o funkcjonowanie gazetek parafialnych, zakładanie i odnawianie parafialnych stron WWW. Świeccy powinni także angażować się w dyskusje na portalach społecznościowych, prezentując stanowisko Kościoła w omawianych zagadnieniach.

Króluj nam Chryste!

ks. Roman

currenda 2016 październik