Currenda 1/2017

(…) Ze wzruszeniem i radością oczekujemy narodzin Odkupiciela. Na ulicach i w domach wszystko mówi o Bożym Narodzeniu. Światła, ozdoby i prezenty tworzą niepowtarzalną gwiazdkową atmosferę. Te zewnętrzne przygotowania, choć nieodzowne, nie powinny jednak odwracać naszej uwagi od istotnego i nadzwyczajnego wydarzenia, którego pamiątkę obchodzimy, to znaczy od narodzin Jezusa bezcennego daru, jaki Ojciec ofiarował ludzkości. (…) Oddajmy się na chwilę kontemplacji betlejemskiej stajenki. Królowi Wszechświata nie zapewniono nawet tego niezbędnego minimum, jakie każda rodzina przygotowuje na przyjęcie nowego dziecka. Maryja i Józef, dla których nie było miejsca w gospodzie, muszą szukać schronienia w ubogiej stajni. Pierwszą kołyską Nowo Narodzonego staje się żłób (por. Łk 2, 7). W takiej właśnie scenerii skrajnego ubóstwa Bóg stał się jednym z nas. Tak przychodzi na świat Jednorodzony Syn Ojca, oczekiwany przez narody, Święta Brama zbawienia, która prowadzi nas do pełni nieśmiertelnego życia.
W stajence jest przy Jezusie Maryja, Dziewicza Matka, która potrafiła przyjąć słowo Boże z całkowitym posłuszeństwem. Jest też Józef, Jej czysty oblubieniec, posłuszny tajemnym zamysłom Wszechmocnego nawet w obliczu wydarzeń niezrozumiałych i trudnych do przyjęcia.
Ta scena, w całej swojej prostocie, jest milczącym wezwaniem, abyśmy dostrzegli rzeczywistą wartość tajemnicy Bożego Narodzenia tajemnicy pokory i miłości, radości i troski o ubogich.
Podczas gdy w domach są już prawie gotowe betlejemskie szopki i wszyscy przygotowują się, aby spędzić Bo-że Narodzenie w spokojnej, rodzinnej atmosferze, niech nie zabraknie też gestu solidarności wobec tych, którzy niestety przeżywają te dni w samotności i cierpieniu. Tym większa stanie się radość tych świąt, im bardziej będziemy umieli dzielić się nią nie tylko w rodzinie i z przyjaciółmi, ale także z tymi, którzy oczekują od nas konkretnego dowodu pamięci.

Św. Jan Paweł II, Rzym 24 grudnia 2000 r., rozważanie przed modlitwą Anioł Pański

KOMUNIKATY

► SPOTKANIE OPŁATKOWE oraz POSIEDZENIE RADY DIAK SOBOTA, 7 STYCZNIA 2017 R.
UWAGA! ZMIANA GODZINY
Serdecznie zapraszamy PT Członków Rady wraz z Asystentami POAK na spotkanie opłatkowe w sobotę, 7 stycznia 2017 roku do Sali Archiwum Archidiecezjalnego w Poznaniu. Rozpoczniemy je o godz. 9.15 Mszą św. w kaplicy Krzyża Świętego w katedrze poznańskiej. Po Eucharystii (ok. godz. 10.20) w Archiwum Archidiecezjalnym okolicznościowe spotkanie i wspólne kolędowanie. W drugiej części posiedzenie Rady DIAK. Serdecznie zapraszamy!

► XV BAL KARNAWAŁOWY
W sobotę, 21 stycznia 2017 r. w Sali w Domu Żołnierza w Poznaniu odbędzie się XV Bal Karnawałowy. Zaproszenia w cenie 300 zł od pary można nabywać w biurze DIAK do 10 stycznia 2017 r. Szczegółowe informacje w biurze DIAK oraz tel. 668 385 356. Serdecznie zapraszamy członków, sympatyków oraz przyjaciół Akcji Katolickiej!

► MIĘDZYDIECEZJLANE SPOTKANIE FORMACYJNE DLA PRZEDSTAWICIELI RADY DIAK
Informujemy, że w dniach 24-26 lutego br. w Toruniu odbędzie się spotkanie dla przedstawicieli Rady DIAK z dziewięciu diecezji. Szczegóły związane z uczestnictwem przekazane zostaną na spotkaniu Rady w sobotę, 7 stycznia 2017.

► SPRAWOZDAWCZE SPOTKANIE RADY DIAK
Sprawozdawcze spotkanie Rady DIAK zostało zaplanowane na sobotę 4 marca 2017r. Będzie połączone z dniem skupienia. Szczegóły w następnej currendzie.

► SPOTKANIA W OKRĘGACH
Serdecznie zapraszamy PT Prezesów z Okręgu IV na spotkanie w sobotę, 14 stycznia 2017r. o godz. 10.00 do biura DIAK w Poznaniu. Z ramienia Zarządu opiekę nad tym okręgiem sprawuje p. Krystyna Nawrocka.

► GODZINY PRACY BIURA DIAK

wtorek 13.00 ÷ 16.00
czwartek 13.00 ÷ 17.00

W dniach 21 do 31 grudnia br. biuro DIAK będzie nieczynne.

►NUMER KONTA BANKOWEGO DIAK

Bank PEKAO S.A. II/o Poznań
10 1240 1763 1111 0000 1812 9605

ks. Tadeusz Borutka, Katecheza I / 2017:

Konieczność świadectwa ludzi wierzących we współczesnym świecie (streszczenie).

I. Z życia wzięte:

W kancelarii parafialnej pojawiła się kobieta, która tonem dość stanowczym poprosiła o wydanie jej zaświadczenia, że może być matką chrzestną. Ksiądz proboszcz nie przejawiał zbytniej ochoty do wręczenia jej takiego dokumentu. Argumentował, że skoro ktoś do kościoła nie przychodzi, księdza po kolędzie nie przyjmuje, ślubu kościelnego nie uznaje, to stosownego zaświadczenia ktoś taki otrzymać nie może. Niewiasta, ma się rozumieć, była odmiennego zdania: To są moje prywatne sprawy – mówiła coraz głośniej – i proszę się do tego nie wtrącać. Ksiądz robi tylko jakieś nonsensowne, biurokratyczne przeszkody. Ja mogę być matką chrzestną! Oczywiście, proszę pani. Może pani być matką chrzestną. Okrętu wojennego!

II. Rozważanie:

1. Nowa ewangelizacja „praktykujący, ale niewierzących”

Dobrze wiemy, że obowiązkiem Kościoła jest głoszenie Ewangelii człowiekowi każdej epoki. W naszych czasach wiara wielu katolików stała się zbyt powierzchowna, płytka, a czasem iluzoryczna – wiara zredukowana do zwyczajnego przywiązania do tradycji, do obyczaju religijnego, za którym wcale nie stoi osobisty wybór Chrystusa! Niektórzy wręcz mówią o „praktykujących, ale niewierzących”! W encyklice „Veritatis splendor”, św. Jan Paweł II przypomina: „moment historyczny, który obecnie przeżywamy, a w każdym razie przeżywają go liczne narody, stanowi wielkie wezwanie do «nowej ewangelizacji»”. Ta «nowa ewangelizacja» musi objąć przede wszystkim chrześcijan i wspólnoty kościelne. Wielką rolę w tym względzie mają do spełnienia także ludzie świeccy. Ważne jest ich świadectwo życia. Współczesny człowiek bardziej słucha świadków niż nauczycieli!

2. Potrzeba świadectwa i świadka:

a) Świadectwo: jest dzieleniem się prawdą (od Prawdy pisanej przez duże P, aż do prawdy życiowej) w duchu miłości. Świadczenie o Bogu – czy to w pracy, czy gdzie indziej – opiera się na świadectwie naszego życia. Ludzie oceniają nas na podstawie tego, jak postępujemy w różnych sytuacjach życia codziennego, na podstawie tego, co mówimy, jaką przyjmujemy postawę. Sumienność, uczciwość i pracowitość to cechy, które są najlepszym świadectwem o Jezusie.

b) Świadek: to ktoś, kto zmienił życie” – mówił papież Franciszek. We wszystkich sprawach życia trzeba „myśleć jak chrześcijanin, czuć jak chrześcijanin i postępować jak chrześcijanin”. Na tym właśnie polega konsekwencja w życiu chrześcijanina. Co więcej, „chrześcijanie, którzy są niekonsekwentni, powodują zgorszenie”.

3. Formowanie dojrzałych katolików świeckich

Ludzie świeccy winni przyjąć miejsce, jakie im przysługuje na mocy sakramentów chrztu i bierzmowania. Sobór Watykański II przypomina: „Ludzie świeccy zaś; szczególnie powołani są do tego, aby czynić obecnym i aktywnym Kościół w takich miejscach, gdzie jedynie przy ich pomocy stać się on może solą ziemi (KDK 33)”. To ludzie świeccy są posłani, aby w sposób odpowiedzialny urzeczywistniać Ewangelię w życiu społecznym, politycznym, ekonomicznym i kulturowym. Fakt ten nie zawsze znajduje właściwe zrozumienie wśród samych wierzących. Niektórym się wydaje, że wiara i szukanie świętości są sprawą prywatną. Św. Jan Paweł II w Lubaczowie powiedział, że wiara jest sprawą prywatną tylko w tym sensie, że nikt nie zastąpi człowieka w jego osobistym spotkaniu z Bogiem, że nie da się szukać i znajdować Boga inaczej niż w prawdziwej wewnętrznej wolności. Jednak Bóg nam powiada: „Bądźcie świętymi, ponieważ Ja sam jestem święty!” (Kpł 11, 44). On chce swoją świętością ogarnąć nie tylko poszczególnego człowieka, ale również całe rodziny i inne ludzkie wspólnoty, również całe narody i społeczeństwa… „Dlatego postulat neutralności światopoglądowej jest słuszny głównie w tym zakresie, że państwo powinno chronić wolność sumienia i wyznania wszystkich swoich obywateli, niezależnie od tego, jaką religię lub światopogląd oni wyznają. Ale postulat, ażeby do życia społecznego i państwowego w żaden sposób nie dopuszczać wymiaru świętości, jest postulatem ateizowania państwa i życia społecznego i niewiele ma wspólnego ze światopoglądową neutralnością”.

III. Nasze zadania:

1. Indywidualne zaangażowanie. Jest to apostolat modlitwy, dobrego przykładu, ofiarowania swojego cierpienia i pełnienia dzieł miłosierdzia. Konieczne jest zatem rozpoznanie i jak najlepsze wykorzystanie energii właściwych każdemu świeckiemu.

2. Zespołowe zaangażowanie. Ważne jest świadectwo indywidualne oraz świadectwo wspólnotowe. Wydaje się współcześnie, że to drugie jest bardziej skuteczne. Należy starać się, aby Akcja Katolicka była prawdziwą szkołą świętości i apostolstwa, o co prosił św. Jan Paweł II.

3. Od teorii do praktyki, czyli propozycja działania.
W liturgiczne wspomnienie Matki Bożej z Lourdes, 11 lutego 2017 r. będziemy przeżywać Światowy Dzień Chorego. Jest to okazja zarówno do włączenia się członków AK w przygotowanie parafialnego dnia chorych (np. oprawa liturgiczna), ale również szansa, by zorganizować ogólnoparafialne spotkanie z lekarzem i kapelanem na temat chrześcijańskiego wymiaru przeżywania czasu choroby i cierpienia.

Króluj nam Chryste!
ks. Roman

2017styczen-currenda