Currenda 2/2019

28 stycznia 2019|11:48

«Przynieśli Je [Dziecię] do Jerozolimy, aby przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim» (Łk 2, 22-23).

Dziś, czterdzieści dni po Bożym Narodzeniu, Kościół przeżywa na nowo tajemnicę ofiarowania Jezusa w świątyni. Przeżywa ją ze zdumieniem, podobnie jak Święta Rodzina z Nazaretu, oświecony pełnią objawienia tego «Dziecięcia», które – (…) jest eschatologicznym sędzią zapowiedzianym przez proroków (por. Ml 3, 1-3), «miłosiernym i wiernym arcykapłanem», który przyszedł «dla przebłagania za grzechy ludu» (Hbr 2, 17). Dziecię, które Maryja i Józef ze wzruszeniem przynoszą do świątyni, jest Słowem Wcielonym, Odkupicielem człowieka i historii! Dziś, gdy wspominamy to wszystko, co tamtego dnia wydarzyło się w Jerozolimie, również i my jesteśmy zaproszeni do wejścia do świątyni, by rozważać tajemnicę Chrystusa, Jednorodzonego Syna Ojca, który przez swe Wcielenie i Paschę stał się pierworodnym odkupionej ludzkości.
«Światło na oświecenie pogan i chwałę Izraela» (por. Łk 2, 32). Te prorocze słowa wypowiada natchniony przez Boga starzec Symeon, kiedy bierze w objęcia Dziecię Jezus. Jednocześnie zapowiada on, że «Mesjasz Pański» wypełni swoją misję jako «znak, któremu sprzeciwiać się będą» (Łk 2, 34). Maryja, Matka, również będzie uczestniczyć osobiście w męce swego Boskiego Syna (por. Łk 2, 35).
Dlatego podczas dzisiejszego święta wspominamy tajemnicę konsekracji: konsekracji Chrystusa, konsekracji Maryi oraz konsekracji wszystkich, którzy idą śladami Jezusa z miłości do Królestwa Bożego.
(…) O Maryjo, Matko Chrystusa i nasza Matko, dziękujemy Ci za troskę, z jaką towarzyszysz nam na drodze życia, i prosimy Cię: ofiaruj nas dziś na nowo Bogu, naszemu jedynemu Dobru, aby nasze życie oddane Miłości stało się ofiarą żywą, świętą i Jemu miłą.

Watykan, Jan Paweł II 2 lutego 2002 r.

KOMUNIKATY

►ROZWAŻANIA I MODLITWA Z BŁ. EDMUNDEM BOJANOWSKIM

Luty: To, co robimy, to robimy dla Boga, a wobec takiego celu bardzo maluczkimi przedstawiają się przeszkody, choćby najdotkliwsze.

►SPRAWOZDAWCZE POSIEDZENIE RADY DIAK SOBOTA, 23 LUTEGO 2019 ROKU

Serdecznie zapraszamy PT Członków Rady DIAK na sprawozdawcze posiedzenie, które odbędzie się w sobotę, 23 lutego br.
Rozpoczniemy je o godz. 10:00 Mszą św. w kaplicy Krzyża Świętego w Bazylice Archikatedralnej w Poznaniu. Po Eucharystii spotkanie w Sali Archiwum Archidiecezjalnego w Poznaniu, ul. Posadzego 2

Program
1. Powitanie i modlitwa
1. Otwarcie obrad
2. Wykład: Pius XI – prof. Kazimierz Dopierała
3. Wybór prezydium Rady
3. Przyjęcie porządku obrad
4. Wybór Komisji Skrutacyjnej
5. Przyjęcie protokołu z ostatniego posiedzenia Rady DIAK
6. Słowo Asystenta DIAK
7. Ocena rocznych sprawozdań:

  • Zarządu DIAK
  • Komisji Rewizyjnej DIAK
  • Dyskusja nad sprawozdaniami

8. Głosowanie nad udzieleniem absolutorium dla Zarządu

9. Sprawy bieżące i komunikaty
10. Wolne głosy
11. Modlitwa i zakończenie obrad

Bardzo serdecznie zapraszamy na to spotkanie kapłanów, asystentów POAK. Jednocześnie przypomnimy PT Członkom Rady o tym statutowym obowiązku.

►WIELKOPOSTNY DZIEŃ SKUPIENIA SOBOTA, 9 MARCA 2019

Wielkopostny Dzień Skupienia odbędzie się w sobotę, 9 marca br., w parafii pw. św. Jana Kantego w Poznaniu. Szczegółowy program w następnej currendzie.

►REKOLEKCJE DLA LIDERÓW AK

Informujemy, że w dniach od 15-17 marca br. w Poznaniu, w Domu Głównym Towarzystwa Chrystusowego dla Polonii Zagranicznej odbędą się między diecezjalne rekolekcje dla liderów Akcji Katolickiej.

Zainteresowanych udziałem prosimy o kontakt z biurem DIAK tel. 668 385 356

►GODZINY PRACY BIURA DIAK

wtorek 13:00 ÷ 16:00
czwartek 13:00 ÷ 17:00

►NUMER KONTA BANKOWEGO DIAK

Bank PEKAO S.A. II/o Poznań
10 1240 1763 1111 0000 1812 9605

ks. Tadeusz Borutka, Katecheza II / 2019
Radość życia w Duchu Świętym.
(streszczenie).

I. Z życia wzięte, czyli o radości i szczęściu:

Jasiu mówi do taty:
– Tato, ale ty masz szczęście!
– Dlaczego tak sądzisz, synu?
– Bo nie będziesz mi musiał kupować podręczników. Zostałem na drugi rok w tej samej klasie!
Wniosek: szczęście i radość można pojmować na różne sposoby.

II. Radość jest darem samego Boga i owocem działania Ducha Świętego w życiu człowieka wierzącego:

W biblijnym nauczaniu prawdziwa radość związana jest z Bogiem, wypływa z osobistej relacji z Nim, z wiary w Niego i zaufania do Niego. Prawdziwa radość nie płynie od stworzeń, lecz od Stwórcy – mówił św. Bernard. Człowiek wierzący powinien być człowiekiem radości: „Radujcie się zawsze w Panu; jeszcze raz powtarzam: radujcie się!” (Flp 4,4). Radość chrześcijańska to radość w Duchu Świętym, który jest jej źródłem i sprawcą, zatem należy pokornie prosić Ducha Świętego o ten wielki dar dla siebie, ale także dla drugich. Kościół zawsze przestrzegał swoich wiernych przed zbytnim smutkiem czy rozpaczą. Przeciwnie, otwarcie wzywał do radości.

Skoro mówimy, że Akcja Katolicka jest szkołą świętości i apostolstwa, to możemy także o niej powiedzieć, że powinna być szkołą radości chrześcijańskiej. Nie ma świętości bez radości i nie ma bez niej owocnego apostolstwa. Radość, o której mówimy, jest chrześcijańską cnotą polegającą na wysiłku opanowywania wszystkiego, co mogłoby być jej zaprzeczeniem. Chodzi bowiem o wewnętrzne nastawienie, by opanowywać szorstkość w zachowaniu, by unikać niegrzecznych gestów i słów, by mimo zmęczenia i doznawanych trudności z życzliwym uśmiechem odnosić się do drugich, nawet do swoich nieprzyjaciół. Tak rozumiana radość jest owocem miłości, więcej jest darem i owocem Ducha Świętego. Jest nie tylko darem, ale także zadaniem dla człowieka, jest cnotą, którą należy w sobie rozwijać. Św. Josemaria Escriva de Balaguer pisał: „Prawdziwa cnota nie jest nigdy smutna i przykra, przeciwnie, jest uprzejmie radosna”. Według św. Filipa Nereusza smutek jest największym sprzymierzeńcem szatana, bo drogą, która wiedzie naprawdę do nieba, jest radość. Ta właśnie radość otwiera serce, a smutek je zamyka. Według św. Franciszka Salezego smutny święty to nieszczęsny święty. Z kolei św. Franciszek z Asyżu powiedział: „niech ci, co należeć będą do szatana, chodzą z głową opuszczoną, my powinniśmy się radować w Panu. Radość jest potrzebna duszy jak ciału krew”. Św. Jan od Krzyża twierdził, że radość jest celem duszy: oświetla tego, kto ją ma, i ogrzewa wszystkich, na których padają jej promienie. Św. Leonard Murialdo przekonywał, że zostaliśmy stworzeni do radości i szczęścia, starajmy się zatem żyć szczęśliwie, a będziemy mieli z tego korzyść osobistą i zarazem wypełnimy wolę Boga. Zauważmy „królowie życia” współczesnego świata wkładają bardzo dużo wysiłku i poświęcają wiele środków na poszukiwanie rozrywki, która dałaby ludziom poczucie radości. Jednak im bardziej je mnożą, tym życie wydaje się bardziej smutne. Nawet najbardziej wyszukane zabawy nie przynoszą człowiekowi tej radości, która mogłaby trwale zaspokoić jego pragnienia. Paweł VI w adhortacji Gaudete in Domino pisał: „Chrześcijańska radość wymaga, aby człowiek był zdolny do korzystania z radości naturalnych”, a tymczasem dzisiaj „społeczność ludzka, bogata w wynalazki techniczne, mogła pomnożyć okazje do rozrywek, ale z trudem przychodzi jej rodzenie radości”. Raczej coraz bardziej widoczne są zniechęcenie, nuda i smutek, poczucie samotności, niespełnione pragnienie miłości i przyjaźni, lęk i pesymizm. Chrześcijanin jest człowiekiem radości. Radość jest darem Pana. Wypełnia nas od wewnątrz. „To jakby namaszczenie Duchem Świętym. Tę radość znajdujemy w pewności, że Jezus jest z nami i z Ojcem” – stwierdził papież Franciszek.

III. Wnioski i nasze zadania:

Radość jest nie tylko darem samego Boga, ale także zadaniem dla każdego człowieka.

1. Źródło radości stanowi modlitwa, a szczególnie Eucharystia, dlatego wszyscy członkowie Akcji Katolickiej powinni być ludźmi modlitwy. Nie ma piękniejszej modlitwy nad Eucharystię, dlatego w centrum programów formacyjnych tego stowarzyszenia powinna znaleźć się Eucharystia.

2. Akcja Katolicka, znając wartość niedzieli jako dnia Pańskiego, który rodzi w ludzkim sercu prawdziwą radość, powinna starać się o odpowiednie świętowanie tego wyjątkowego dnia. Nie można tego dnia zaśmiecać niepotrzebnymi zajęciami, zakupami, ale należy go przeżywać w duchu chrześcijańskiej radości.

3. Warto starać się dostrzegać radosne aspekty naszego życia i nimi się cieszyć. Nie przygnębiać się zbytnio trudnościami, pamiętając, że po ciemnościach przychodzi świt.

4. Należy doceniać wspólnotę i umieć być radosnym jej członkiem. Podejmować inicjatywy, których celem będzie wspólna radość. Organizować spotkania ubogacone śpiewem, a nawet zabawą, takie jak koncerty, bale, festiwale czy pikniki. Pokazać innym, że można doświadczać prawdziwej radości, modląc się i ciesząc. Do tego nie jest konieczne korzystanie ze sztucznych środków, takich jak alkohol czy inne używki. Trzeba uczyć naturalnej radości!
5. Należy zwrócić uwagę także na radość wspólnotowego apostolskiego oddziaływania. Współdziałanie apostolskie jest nie tylko czynieniem wspólnie tego samego (aspekt przedmiotowy), ale wzajemnym dopełnianiem się osobowości współpracujących ze sobą, a więc radosnym duchowym ubogaceniem (aspekt podmiotowy).

6. Należy zawsze pamiętać o tym, że człowiek stworzony przez Boga, który ma poczucie humoru, jest uprawniony do korzystania z tego atrybutu: trzeba cieszyć się z dobrej zabawy, dowcipu, rozrywki, śmiać się i uczestniczyć w wesołości rodzinnej czy wspólnotowej.

Króluj nam Chryste! – ks. Roman

2019 luty currenda s. 1

AK_Katecheza_2019_02_Currenda (003)