Currenda 2/2020

25 stycznia 2020|09:53

(…) «Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, by owoc wasz trwał» (J 15, 16). Jakże nie być wdzięcznym Bogu za bardzo wyraźną świadomość swej godności i odpowiedzialności jako osoby ochrzczone, jaką zyskali w latach po Soborze Watykańskim II wierni świeccy – mężczyźni i kobiety? Uczeń Chrystusa musi wciąż pogłębiać świadomość własnej tożsamości. Na jej podstawie bowiem kształtuje się jego misja.
Istnieją przecież istotne pytania, na które trzeba sobie nieustannie odpowiadać: Co zrobiłem z moim chrztem i bierzmowaniem? Czy Chrystus rzeczywiście zajmuje centralne miejsce w moim życiu? Czy w ciągu każdego dnia znajduję czas na modlitwę? Czy przeżywam moje życie jako powołanie i misję?
(…) Na początku trzeciego tysiąclecia Bóg wzywa wierzących, a w szczególności osoby świeckie, aby odnowili swój zapał misyjny. Misja nie jest jakimś «dodatkiem» do powołania chrześcijańskiego. Co więcej, jak potwierdza Sobór, powołanie chrześcijańskie jest ze swej natury powołaniem do apostolstwa (por. Apostolicam actuositatem, 2).
(…) Drodzy wierni świeccy, mężczyźni i kobiety, musicie z wielkodusznością wziąć na siebie odpowiedzialność za życie wspólnot kościelnych, do których należycie. Wizerunek parafii, miejsca spotkania i misji, zależy również od was. Mając udział w kapłańskim, prorockim i królewskim urzędzie Chrystusa (por. Lumen gentium, 34-36) i wzbogaceni darami Ducha Świętego, możecie wnieść swój wkład w liturgię i katechezę, w rozmaitego rodzaju inicjatywy misyjne i charytatywne. Nikt z ochrzczonych nie może pozostawać bezczynny!
Nie traćcie ducha w obliczu złożonych sytuacji! W modlitwie szukajcie źródła wszelkiej siły apostolskiej; z Ewangelii czerpcie światło, które pokieruje waszymi krokami.

Św. Jan Paweł II, 7 czerwca 2003 – Osijek

LUTY: Od siebie trzeba wymagać najwięcej. kard. Stefan Wyszyński

Jan Paweł II o kard. Stefanie Wyszyńskim
Czcigodny i Umiłowany Księże Prymasie! Pozwól, że powiem po prostu, co myślę. Nie byłoby na Stolicy Piotrowej tego Papieża Polaka, który dziś pełen bojaźni Bożej, ale i pełen ufności rozpoczyna nowy pontyfikat, gdyby nie było Twojej wiary, niecofającej się przed więzieniem i cierpieniem, Twojej heroicznej nadziei, Twojego zawierzenia bez reszty Matce Kościoła, gdyby nie było Jasnej Góry i tego całego okresu dziejów Kościoła w Ojczyźnie naszej, które związane są z Twoim biskupim i prymasowskim posługiwaniem. (Watykan, 23 października 1978 r.)

►ZEBRANIE RADY DIAK SOBOTA, 15 LUTEGO 2020 ROKU
Zgodnie z przyjętym Kalendarium zapraszam na zwyczajne zebranie Rady DIAK w sobotę 15 lutego br. Rozpocznie się o godz. 10:00 Mszą św. w kaplicy Wydziału Teologicznego UAM w Poznaniu, ul. Wieżowa 2/4 budynek A. Po Eucharystii obrady w auli A2.

Propozycja programu:
1. Otwarcie obrad – prezes Zarządu DIAK
2. Wybór prezydium posiedzenia i przekazanie prowadzenia obrad Rady wybranemu przewodniczącemu
3. Przyjęcie porządku obrad
4. Wybór komisji skrutacyjnej
5. Zatwierdzenie protokołu z ostatniego posiedzenia Rady w dniu 11 stycznia 2020 r.
6. Słowo Asystenta DIAK
7. Wybory członków Zarządu DIAK, Komisji Rewizyjnej, Kapituły Odznaczeń oraz delegata do Rady KIAK:
zgłaszanie kandydatów
głosowanie
ogłoszenie wyników
8. Zmiany w Regulaminach Rady DIAK
9. Propozycje Rady dla nowego Zarządu
10. Komunikaty i sprawy bieżące
11. Zakończenie obrad

►MODLITWA PRZY RELIKWIACH ŚWIĘTEGO JANA PAWŁA II
Kontynuujemy spotkania modlitewne POAK przy relikwiach św. Jana Pawła II. Zgodnie z ustaleniami Prezes POAK przekazuje do biura DIAK uzgodnioną z Ks. Proboszczem datę spotkania i jego przebieg.

►MATERIAŁY FORMACYJNE
Uprzejmie prosimy o odebranie w biurze DIAK zamówionych materiałów formacyjnych.

►GODZINY PRACY BIURA DIAK
wtorek 13:00 ÷ 16:00
czwartek 13:00 ÷ 17:00

►NUMER KONTA BANKOWEGO DIAK
Bank PEKAO S.A. II/o Poznań 10 1240 1763 1111 0000 1812 9605

Ks. Wiesław ŁUŻYŃSKI, Katecheza II / 2020:
Przygotowanie ewangeliczne ustanowienia Eucharystii, (zapowiedzi,cudowne rozmnożenie chleba)  – streszczenie / DIAK Poznań.

Stefan Kardynał Wyszyński, Zapiski więzienne.

1 października 1953, czwartek: Dziś rano otrzymałem dwie stearynowe świeczki i dwa pokojowe lichtarze oraz butelkę wina „riesling”. Mogę więc odprawiać Mszę świętą – pierwszą od chwili wywiezienia mnie ze Stolicy. Raduję się, że Mszą świętą mogę zacząć miesiąc różańcowy. Dziękuję za ten macierzyński uśmiech Matki Bożej. Wszystkie Msze święte października odprawię ku uczczeniu Matki Bożej Jasnogórskiej. Dziś już mam pełne dłonie, na których ofiaruję Ojcu Niebieskiemu Jego Kapłańskiego Syna. Jednak kapłan musi mieć Boga w dłoniach, by miał z czym stanąć przed Ojcem Niebieskim. Ale musi też mieć i lud przy sobie. Tę samotność przy składaniu świętej Ofiary odczuwa się tak bardzo, jak brak dłoni. Wszak kapłan pro hominibus [dla ludzi] ustanowiony. Toteż na swoją samotną Mszę świętą zwołuję wszystkich, których mi pamięć przywodzi, a zwłaszcza tych, których tak często – przy lada sposobności – zachęcałem do odmawiania różańca świętego, do czci Matki Bożej Jasnogórskiej. Wiem, że dla nich jestem dziś największą próbą. Muszę ich wspierać, by nie zwątpili.

II. Rozważanie:
Życie chrześcijanina nie jest dziełem przypadku. Żyjemy, ponieważ Bóg nas chciał i umiłował. Jesteśmy włączeni w tajemnicę historii zbawienia. Podobnie należy spojrzeć na tajemnicę Najświętszej Eucharystii. Pedagogia Boża stopniowo wprowadza człowieka w tajemnicę obecności Boga w znakach chleba i wina, które stają się Ciałem i Krwią Chrystusa. Spróbujmy spojrzeć na to, jak Boża pedagogia prowadziła rodzinę ludzką, jak stopniowo przygotowywała ją na przyjęcie daru Eucharystii.

1. Wspólnota spożywająca posiłek.
Pewnym odległym etapem przygotowania do celebracji Eucharystii jest to bardzo podstawowe, ludzkie do-świadczenie, jakim jest wspólnota spożywająca posiłek. Pewnie już u zarania swojej historii człowiek widział w pokarmie jakąś wartość sakralną. Obfitość jedzenia odczytywał jako błogosławieństwo Boga, jego hojność, wyraz opieki, pełnego dobroci towarzyszenia. Takie produkty jak chleb, wino, woda, owoce postrzegane były jako dary, za które błogosławi się Boga. Wartość religijną ma sam posiłek. Wspólne jedzenie wytwarza jakieś wyjątkowe, nawet sakralne więzi między uczestnikami uczty oraz między nimi a Bogiem. Z pewnością nawet dziś wspólne spotkanie przy stole w rodzinach, wspólnotach zakonnych, w gronie przyjaciół jest chwilą szczególną, czasem odczytywanym jako święto, coś wyjątkowego. Stół, przy którym zasiadamy, nie dzieli nas, ale łączy.

2. Pismo Święte – Stary Testament:
a) Ofiara Melchizedeka.
Zapowiedzią Eucharystii jest ofiara Melchizedeka -kapłana Boga Najwyższego i króla Szalemu. Melchizedek po wyprawie przeciw królom mezopotamskim wyszedł do Abrama z chlebem i winem. Nawiązuje do tego wydarzenia List do Hebrajczyków (7,11-16) i identyfikuje „kapłana na wzór Melchizedeka” z Ps 110, 4 z Chrystusem. Ma to wykazać, że Chrystus, podobnie jak Melchizedek, jest jednocześnie królem i kapłanem, więc nie potrzeba oczekiwać oprócz niego jeszcze Mesjasza – kapłana z po-kolenia Lewiego. Chrystus przewyższa Melchizedeka – to Melchizedek jest „upodobniony do Syna Bożego” (Hbr 7, 3), a nie odwrotnie.
b) Manna, przepiórki, woda wypływająca ze skały.
Kolejny etap przygotowania do pełnego objawienia tajemnicy Eucharystii jest związany z historią narodu wy-branego. Prawda ta ujawniła się szczególnie w czasie wędrówki narodu z Egiptu – domu niewoli do Ziemi Obiecanej. Takie znaczenie miała manna, która ratowała życie Izraelitom na pustyni. Lud nie miał jej w obfitości, ale wystarczająco, by przeżyć. Czymś takim były przepiórki, które przylatywały i przykrywały obóz. Dzięki nim lud mógł się nasycić Takie znaczenie miała woda, która za sprawą Mojżesza wypłynęła ze skały i uratowała lud cierpiący pragnienie. Wszystkie te Boże dary ratowały życie Izraelitom i były zapowiedzią daru prawdziwego wychodzącego z ust Boga, Jego słowa, które jest prawdą, i chleba, który zstępuje z nieba. Zapowiedzi te wypełniają się w Jezusie Chrystusie. On jest chlebem życia poprzez swoją naukę, która otwiera wierzącym dostęp do życia wiecznego. Jest nim poprzez swoje ciało i krew wydane do spożywania i do picia.

3. Pismo Święte – Nowy Testament:
a) Cudowne rozmnożenie chleba i słowa Chrystusa
Ukazując poszczególne etapy pedagogii Bożej względem człowieka, należy oczywiście nawiązać do zapowiedzi znajdujących się w Nowym Testamencie, zwłaszcza w Ewangeliach. Zapowiedzią ustanowienia Eucharystii jest cudowne rozmnożenie chleba oraz słowa Chrystusa wypowiedziane po tym wydarzeniu. Jezus odnosi się do daru manny ofiarowanego Izraelitom w czasie wędrówki do ziemi obiecanej. Ukazuje, że On jest prawdziwym chlebem z nieba, chlebem Bożym, pokarmem, który daje prawdziwe życie światu. Kto go spożywa, nie umrze na wieki. Tym chlebem jest Jego ciało, które jest prawdziwym pokarmem, i Jego krew, która jest prawdziwym napojem. Kto będzie spożywał ten pokarm niebieski będzie trwał w autentycznej wspólnocie z Chrystusem i będzie przez Niego żył na wieki (J 6, 26-59). Rozmnożenie chlebów jest zatem zapowiedzią prawdziwego daru – chleba, który z nieba przychodzi. Obfitość chlebów jest zapowiedzią Najświętszej Eucharystii.
b) Ostatnia Wieczerza
Bezpośrednim przygotowaniem Eucharystii, a właści-wie samą Eucharystią, jest ostatnia wieczerza. Chrystus celebruje ją ze swoimi uczniami w bezpośredniej bliskości męki i śmierci. Wypowiada słowa mówiące o Jego Ciele wydanym za uczniów i wszystkich wierzących oraz Krwi przelanej za ludzi. Chrystus przypomina postać składanego w ofierze baranka paschalnego. Jego śmierć zastąpi ofiary starego przymierza i uwolni ludzi z niewoli grzechu. W tej pierwszej Mszy świętej aktualizuje się wszystko to, co dokona się na krzyżu. Chrystus zawiera tam nowe i wieczne przymierze z ludźmi. Do krzyża zostanie przybite Jego ciało. W czasie tej męki zostanie przelana Jego krew. Wypełniają się proroctwa i zapowiedzi Starego Przymierza. Zawarte zostaje przymierze nowe. Aby ta ofiara była składana wszędzie i zawsze, Chrystus wybrał na jej materię pokarmy bardzo pospolite, by z nich uczynić swoje ciało i krew. W darze i charyzmacie kapłańskim przekazał uczniom władzę powtarzania tej ofiary – uczty, by łaski z nią związane były dostępne dla wiernych w każdym czasie. Eucharystia jest również zapowiedzią przyszłości. Uczty mesjańskiej, którą uczniowie i wierni Chrystusa będą spożywać w królestwie niebieskim.

III. Wnioski i postulaty pastoralne
W chrześcijańskiej praktyce życia codziennego w centrum powinna znajdować się zawsze Eucharystia. Ona jest źródłem i szczytem życia Kościoła. Zanim jednak przystąpimy do celebrowania tej największej tajemnicy naszej wiary, powinniśmy się do tego jak najlepiej przygotować.

1. Lektura Pisma Świętego
Do misterium obecności Boga pośród ludzi przygotowuje nas lektura Pisma Świętego:
a) Zapoznać się z czytaniami na dany dzień.
Na pierwszą część Mszy świętej składa się właśnie liturgia słowa. Przed celebracją Eucharystii należy zapoznać się z wyznaczonymi na ten dzień czytaniami oraz Ewangelią, porozmawiać o nich, rozważyć, poddać duchowej analizie. Warto to uczynić w rodzinie, by później w jej gronie uczestniczyć w eucharystycznej celebracji. Jeśli przed niedzielą spotykamy się w ramach oddziału Akcji Katolickiej, dobrze jest odczytać słowo Boże we wspólnocie, porozmawiać o jego przesłaniu, postulatach, jakie niesie dla naszego życia codziennego.
Warto posłuchać, co mówi nam „echo słowa”, jak to słowo rezonuje we wspólnocie, jak je interpretują poszczególni członkowie. Taka praktyka pozwoli dobrze przygotować się na słuchanie słowa Bożego w czasie Mszy świętej. To natomiast pomoże nam duchowo wejść w tajemnicę liturgii eucharystycznej i pomoże rzeczywiście wejść w komunię z Bogiem, który do nas przychodzi w sakramentalnych znakach.
b) Czytanie tekstów o Eucharystii – lectio divina (z j.łac. Boża lektura).
Jest to czytanie Pisma św. połączone z medytacją, modlitwą i kontemplacją. Ważne jest przede wszystkim rozważanie tekstów Pisma Świętego na temat Eucharystii. Warto ciągle na nowo rozważać opowiadanie o ostatniej wieczerzy. Pochylać się nad relacją ewangelii synoptycznych przywołujących słowa Chrystusa, które powtarzamy w czasie celebracji Mszy świętej. Inspirujące jest również opowiadanie z Ewangelii wg św. Jana o tym, jak Jezus umywa uczniom nogi. Rozważanie tych tekstów, zwłaszcza sprawdzoną w Kościele metodą letio divina, przyniesie nam wiele duchowych owoców i pomoże w sposób godny i owocny przeżyć Mszę świętą. Liczne duchowe owoce może przynieść pochylenie się nad tekstami zapowiadającymi dar Najświętszej Eucharystii: opowiadanie o mannie na pustyni oraz rozmnożeniu chleba przez Chrystusa. Lektura i medytacja tych tekstów pozwoli nam wejść w ducha prawdy na temat
Eucharystii.
2. Obecność w świątyni a czas rozpoczęcia liturgii
Tajemnica obecności Jezusa w Eucharystii wymaga również wyciszenia wyobraźni, emocji, woli, intelektu. Zatem bardzo pożyteczną praktyką jest obecność w świątyni, w miejscu sprawowania Mszy świętej kilka lub kilkanaście minut przed rozpoczęciem celebracji. Praktyka ta pozwala odpowiednio nastroić się duchowo, skierować myśli ku Bogu, poprosić o dar skupienia, głębokiej wiary modlitwy. W ten sposób będziemy gotowi, by doświadczyć tajemnicy Boga już od pierwszych chwil celebracji eucharystycznej.
3. Doświadczenie wspólnoty gromadzącej się przy stole
a) Modlitwa a posiłek
W obcowaniu z tajemnicą Eucharystii popatrzmy na przykład samego Boga i spróbujmy Go naśladować. W tej Bożej pedagogii dotyczącej Eucharystii widzimy, że Bóg bardzo powoli, stopniowo wprowadza człowieka w tę tajemnicę. Jakąś formą przygotowania było zwykłe ludzkie doświadczenie posiłku, wspólnoty gromadzącej się przy stole. Niech również nasze spotkania przy stole będą celebracją obecności każdej osoby, dostrzeżeniem wartości, jaką każdy członek rodziny wnosi do jej wspólnego dobra. Niech to spotkanie będzie okazją do modlitwy i podziękowania za dary, którymi Bóg nas obdarowuje. Niech wspólnie spożywany posiłek trochę szerzej otworzy nam oczy na inne liczne dary, które stają się naszym udziałem dzięki dobroci i miłości Boga.
b) Szacunek do chleba: dar, znak krzyża i ucałowanie:
Pokarm jest darem Boga i jakimś znakiem oraz zapowiedzią daru Eucharystii. Niech ta wiara i wrażliwość eucharystyczna pomogą nam we właściwy sposób odnosić się do żywności. Jako dar Stwórcy oraz owoc pracy rąk ludzkich niech będzie zawsze przez nas szanowana. Niech takie jej rozumienie skłoni nas do większej roztropności w czasie robienia zakupów, przygotowywania posiłków, by nie było takich sytuacji, że żywność się psuje, musi zostać wyrzucona, że marnuje się Boży dar. Szczególnym darem Stwórcy jest chleb. W wielu chrześcijańskich domach pielęgnuje się dobre zwyczaje dotyczące tego właśnie daru. Przed ukrojeniem pierwszej kromki chleba czyni się na bochenku znak krzyża. Kawałek chleba, który przez nieuwagę spadnie na ziemię, jest podnoszony z ucałowaniem.
Niech te zwyczaje będą dla nas inspiracją, by dar chleba traktować zawsze z ogromnym szacunkiem. Niech to, co jest naszym posiłkiem codziennym, a zarazem materią sakramentu, będzie przez nas zawsze otaczane głębokim poważaniem.
4. Dziękczynienie
Eucharystia jest dziękczynieniem, jakie zanosimy Ojcu przez Chrystusa za dzieło zbawienia. Warto zwrócić uwagę i być świadomym ogromu dobrodziejstw i bogactw, jakimi obsypuje nas każdego dnia dobry Bóg. Warto te błogosławieństwa wspomnieć, przygotowując się do uczestnictwa w Eucharystii, by na ołtarzu eucharystycznym złożyć dziękczynienie za te liczne dary.

Króluj nam Chryste! – ks. Roman

nr 2 LUTY currenda s. 1

AK_Katecheza_2020_02_Currenda