Currenda 3/2018

(…) Wielki Post przypomina nam każdego roku tajemnicę Chrystusa, który «przebywał w Duchu [Świętym] na pustyni» (Łk 4, 1): przez to szczególne doświadczenie Jezus dał świadectwo swego całkowitego zawierzenia woli Ojca. Kościół proponuje wiernym przeżycie tego okresu liturgicznego, aby odnowili się wewnętrznie przez obcowanie ze słowem Bożym i mogli wyrazić w swoim życiu miłość, którą Chrystus rozlewa w sercach wierzących w Niego. (…) Wielki Post jest zatem drogą nawrócenia w Duchu Świętym, które pozwala nam spotkać Boga w naszym życiu. Pustynia bowiem to miejsce posuchy i śmierci, synonim samotności, ale zarazem miejsce zależności od Boga, skupienia, ograniczenia się do rzeczy najistotniejszych. Dla chrześcijanina przejście przez pustynię oznacza bezpośrednie doświadczenie własnej małości wobec Boga, a tym samym głębsze uwrażliwienie siebie na obecność ubogich braci. (…) Stając się ubogim, Chrystus pragnął utożsamić się z każdym ubogim. Dlatego także w opisie Sądu Ostatecznego (…) czytamy, że Chrystus będzie błogosławił tych, którzy umieli dostrzec Jego oblicze w potrzebujących: «Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili» (Mt 25, 40). Kto zatem naprawdę miłuje Boga, pomaga ubogim. Wie bowiem, że sam Bóg stał się ubogim i że uczynił to, aby być do końca solidarnym z ludźmi. Troska o ubogiego jest znakiem prawdziwej miłości do Chrystusa, co poświadcza św. Franciszek, który całuje trędowatego, ponieważ rozpoznaje w nim cierpiącego Chrystusa. (…) Wzywam każdego chrześcijanina, aby w okresie Wielkiego Postu dał widzialne świadectwo swego osobistego nawrócenia przez konkretny gest miłości okazanej człowiekowi w potrzebie, dostrzegając w nim oblicze Chrystusa, który jakby specjalnie do niego kieruje słowa: «Byłem ubogi, byłem opuszczony, a ty mnie przyjąłeś».

Jan Paweł II, Orędzie na Wielki Post 1998 rok

KOMUNIKATY

►SPOTKANIE WIELKOPOSTNE 3 marca 2018 roku
Przypominamy, że w sobotę, 3 marca br. w godz. od 10:00 do ok. 12:15 będzie miało miejsce spotkanie formacyjne w kościele św. Małgorzaty na Śródce w Poznaniu.
Msza św., wykład formacyjny, Droga Krzyżowa oraz nawiedzenie Katedry Poznańskiej celem uzyskania odpu-stu zupełnego w związku z jubileuszem 1050-lecia pierw-szego biskupstwa. Serdecznie zapraszamy!

►SPRAWOZDAWCZE POSIEDZENIE RADY DIAK Sobota, 3 marca 2018 roku
Sprawozdawcze posiedzenie Rady DIAK odbędzie się w sobotę, 3 marca 2018 r. Składać się będzie z dwóch części:

• Część I godz. 10:00: spotkanie wielkopostne w kościele św. Małgorzaty na Śródce w Poznaniu.
• Część II ok. godz. 12:30 – obrady w sali Archiwum Archidiecezjalnego w Poznaniu.

Podczas spotkania podsumujemy pracę Zarządu, Komisji Rewizyjnej DIAK oraz działania POAK w 2017 roku.
Szczegółowy program posiedzenia Rady DIAK został podany w currendzie na miesiąc luty.
Serdecznie zapraszamy wszystkich PT Członków Rady oraz Księży Asystentów.

►KONKURSY DLA DZIECI I MŁODZIEŻY
Serdecznie zapraszamy dzieci i młodzież wszystkich typów szkół do udziału w konkursach przygotowanych przez Zarząd DIAK:
VI Archidiecezjalnym Przeglądzie Poezji i Pieśni Patriotycznej pt. Kocham moją Ojczyznę oraz
Konkursie plastyczno-fotograficznym pt. Nasz kościół parafialny w roku jubileuszu 1050-lecia pierwszego biskupstwa w Poznaniu (968-2018).

Bardzo prosimy PT Prezesów o zainteresowanie nauczycieli, rodziców oraz opiekunów a także bezpośrednio dzieci i młodzież tymi konkursami. (Przegląd jest adresowany do uczniów szkół podstawowych w kategorii pieśni oraz do uczniów gimnazjów i szkół średnich w kategorii poezji i pieśni).
Informacje szczegółowe wraz z regulaminami konkursów znajdują się na stronie www.poznan.ak.org.pl
Dodatkowych informacji udziela p. Maria Gliszczyńska 668 385 356

►PIELGRZYMKA DO SANKTUARIUM ŚW. JÓZEFA W KALISZU
Zgłoszenia tel. 668 385 356 do 2 marca br. Wyjazd o 7:00 powrót ok. 18:00. Koszt wyjazdu z posiłkiem 60 zł: przejazd, ubezpieczenie, obiad. W programie: zapoznanie się z historią Sanktuarium, wysłuchanie wykładu o św. Józefie, udział we Mszy św., obiad w pobliskiej restauracji.
W drodze powrotnej istnieje możliwość zwiedzenia Zamku w Gołuchowie z przewodnikiem. Dodatkowy koszt 10 zł od osoby. Zwiedzanie uzależniamy od liczby chętnych.

►GODZINY PRACY BIURA DIAK

wtorek 13.00 ÷ 16.00
czwartek 13.00 ÷ 17.00

►NUMER KONTA BANKOWEGO DIAK

Bank PEKAO S.A. II/o Poznań
10 1240 1763 1111 0000 1812 9605

Ks. Wiesław Łużyński, Katecheza III / 2018
Duch Święty duszą Kościoła.
(streszczenie).

I. Z życia wzięte, czyli…

Jeden z dziennikarzy zapytał kiedyś św. Matkę Teresę z Kalkuty:
– Co, zdaniem siostry, należałoby zmienić w Kościele?
– Ciebie i mnie, drogi panie – odrzekła laureatka Pokojowej Nagrody Nobla.

II. Przymioty Kościoła a ożywiająca obecność w nim Ducha Świętego.

Kościół jest wspólnotą o charakterze nadprzyrodzonym. Nie jest czymś takim jak partia, klub lub jakaś społeczność lokalna. W Kościele żyje i działa zmartwychwstały Chrystus. Kościół ma również wymiar doczesny, instytucjonalny. Ma więc pewien ludzki, widzialny wymiar. Bóg przychodzi do człowieka w sposób konkretny, niemalże namacalny. Chrystus, przychodząc na świat, założył Kościół – widzialną społeczność, by pozostać bliskim dla wierzących. Tę społeczność, zorganizowaną w pewne zewnętrzne struktury, ożywia Duch Święty. On sprawia, że celebrowane w chrześcijaństwie tajemnice nie są zaledwie wspominaniem odległych wydarzeń z przeszłości. Duch Święty sprawia, że Boża obecność, łaska, błogosławieństwo są dla człowieka dostępne dziś. Kościół jest wspólnotą żywą, w której nieustannie Bóg udziela się człowiekowi. Ukazanie misterium Kościoła w sposób wyczerpujący byłoby jednak zadaniem niezwykle trudnym. Spójrzmy zatem na ożywiającą obecność Ducha Świętego w Kościele, poprzez wyznanie wiary – Credo w którym wypowiadamy następujące słowa: wierzę w Kościół jeden, święty, powszechny i apostolski.

1. Kościół jest jeden.
Źródło jedności Kościoła odnajdujemy w jedyności zbawienia, jakie dokonuje się w osobie Jezusa Chrystusa. On jest jedynym zbawicielem człowieka. Chrystus Pan nie założył jednak wielu kościołów, ale jeden. Jego prawdziwy i jedyny Kościół trwa w Kościele katolickim. Kościół jest jeden również w sensie niepodzielności. Wierzący stanowią jedność zbudowaną na fundamencie jedności wiary, sakramentów świętych i sukcesji apostolskiej. Są wreszcie jednością dlatego, że zgromadzeni są wokół prawowitych pasterzy zachowujących więź z apostołami, których wybrał Chrystus. Jedność wspólnoty kościelnej ujawnia się również w wielości zadań, powołań i charyzmatów, jakie wypełniają i jakimi obdarzeni są jego członkowie. Jedność Kościoła jest wartością, której należy strzec, i nie wolno jej nadwyrężać przez kwestionowanie prawd wiary, pochopne porzucenie Kościoła lub negowanie autorytetu papieża. Przywróceniu utraconej jedności służy ekumenizm. Aby był owocny, musi go charakteryzować stała odnowa Kościoła, nawrócenie serca, wspólna modlitwa w intencji jedności, wzajemne poznanie braterskie, formacja ekumeniczna wiernych, dialog między teologami i współpraca w ramach dzieł charytatywnych. Jedność Kościoła jest więc darem, jaki Chrystus zostawił wierzącym. Jest również zadaniem, jakie podzieleni chrześcijanie powinni realizować. Zauważmy, jedność Kościoła zmierza do coraz pełniejszego udziału w trynitarnej jedności samego Boga. Istnieje podobieństwo między komunią jedności Kościoła a jednością Trójcy Świętej. Koncepcja trynitarnej jedności w Duchu Świętym jako źródła jedności Kościoła w formie komunii jest fundamentem naszego rozumienia Kościoła. Początkiem i źródłem jedności Kościoła jest Duch Święty. Pełni On w Kościele taką rolę jak dusza w ludzkim ciele. Duch Święty, źródło tej jedności, uczy wzajemnego zrozumienia i łagodności, ukazując wszystkim duchowe bogactwo każdego. Duch Święty jest źródłem inspiracji dla wszystkiego, co prawdziwe, dobre i piękne. Duch Święty poprzez swoje działanie w Kościele prowadzi chrześcijan do powszechnego otwarcia się na całą rodzinę ludzką, jest też źródłem powszechnej komunii. Duch Święty jest źródłem inspiracji dla wszystkiego, co prawdziwe, dobre i piękne. Wszelka prawda, przez kogokolwiek powiedziana, pochodzi od Ducha Świętego. Duch rozlewa w Kościele samego siebie jako Miłość, zbawczą energię, tak aby dotarła ona do wszystkich ludzi, do całego stworzenia. Siła miłości przezwycięża ostatecznie wszystkie przeszkody, nawet jeśli musi ustawicznie walczyć z grzechem i z tym wszystkim, co w ludzkiej istocie miłości się sprzeciwia, a więc z egoizmem, nienawiścią, zawistną i destruktywną rywalizacją. Od miłości zależy budowanie zawsze nowej i zawsze tej samej jedności.

2. Kościół jest święty.
Świętość jest przymiotem Boga. Kościół jest zatem święty dzięki Chrystusowi, który jest jego Głową i Oblubieńcem. Jest zatem miejscem uświęcenia dla swoich członków. Dysponuje bowiem pełnią środków zbawienia. Są nimi: słuchanie słowa Bożego, przystępowanie do sakramentów świętych i życie zgodne z przykazaniami Bożymi. W Kościele wszyscy są powołani do świętości. Każdy na swojej drodze życia i w swoim powołaniu jest powołany, by realizować chrześcijański ideał doskonałości. Ważną rolę w Kościele odgrywają święci, ludzie, których Kościół wynosi na ołtarze. Są oni wzorem, jaki chrześcijanie mają realizować. Są dla nas także pomocą i orędownikami przed Bogiem. Szczególnym problemem jest obecność grzechu w Kościele Jest on świętą świętością Chrystusa, który w nim żyje i działa. Podlega jednak grzechowi w swoich członkach, doświadczających kuszenia i upadków. Dlatego można go określić jako „świętą społeczność grzeszników”. Jako wspólnota ludzi „z krwi i kości” Kościół ciągle potrzebuje nawrócenia. Jest również ważnym narzędziem uświęcenia świata. Duch Święty jako dusza ożywiająca Kościół jest źródłem jego świętości. Udziela się wiernym i Kościołowi jako oczyszczenie z grzechu, oświecenie umysłu, przestrzeganie przykazań, wytrwałe dążenie do życia wiecznego, słuchanie tego, co sam Duch mówi do Kościołów.

3. Kościół jest powszechny.
Duch Święty jest także duszą powszechności – katolickości (gr. katholikos – powszechny). Kościół jest powszechny w tym znaczeniu, że jest w nim obecny zmartwychwstały Chrystus, który zapewnia całej wspólnocie pełnię środków niezbędnych do zbawienia. Chrystus umarł za wszystkich. Jego zbawienie skierowane jest do każdego człowieka bez względu na czas, w którym żyje, kulturę, w której się wychował. Innymi imionami powszechności Kościoła są: pełnia, doskonałość, autentyczność. Kościół katolicki urzeczywistnia się w Kościołach lokalnych. Jest jednak zawsze rzeczywistością uprzednią wobec nich. Przez chrzest stajemy się członkami Kościoła powszechnego, w czasie Eucharystii gromadzimy się jako Kościół, biskup każdej diecezji czuwa, by lokalna wspólnota wierzących pod jego pasterską troską była ukształtowana na wzór Kościoła powszechnego. Kościół jest niezbędny do zbawienia, ma bowiem pełnię środków potrzebnych do jego osiągnięcia. Jest on pewną drogą zbawienia dla katolików. Jednak przyporządkowani są do niego również inni chrześcijanie, członkowie narodu wybranego, muzułmanie oraz wyznawcy innych wielkich religii światowych. Członkowie tych wspólnot mogą osiągnąć zbawienie, o ile prowadzą szlachetne życie, kierują się głosem dobrze ukształtowanego sumienia, są otwarci na działanie Ducha Świętego, który w tajemniczy sposób działa we wnętrzu każdego człowieka. Ludzie ci dostępują zbawienia nie na mocy wierzeń i rytuałów ich religii. Zbawienie jest dostępne wyłącznie dzięki zasługom, jakie wysłużył całemu rodzajowi ludzkiemu Jezus Chrystus przez swoją krzyżową mękę, śmierć i zmartwychwstanie. Konsekwencją katolickości Kościoła jest konieczność prowadzenia misji. Ewangelizowane mają być narody, które jeszcze nie zetknęły się z chrześcijaństwem, narody o starej kulturze i tradycji chrześcijańskiej, które odeszły od wiary, jak również nowe światy i zjawiska społeczne współczesności, takie jak wielkie miasta, nowe style życia, formy kultury i wzorce życiowe. Katolickość pochodzi od Ducha Świętego, który „wypełnia ziemię” (Mdr 1,7) i jest źródłem wszelkiego porozumiewania się i komunii. Moc Ducha Świętego sprawia, że wiara w Chrystusa i życie chrześcijańskie rozchodzą się „aż po krańce ziemi” (Dz 1,8), obejmując wszystkie narody dobrodziejstwami odkupienia. Katolickość Kościoła ujawniła się w bardzo widowiskowy sposób w czasie Pięćdziesiątnicy, kiedy apostołowie mówili różnymi językami. Ujawnia się również dziś w misyjnej działalności Kościoła.

4. Kościół jest apostolski.
Duch Święty jest również początkiem i źródłem apostolskości Kościoła. Duch Święty przekazuje życie Boże od Chrystusa i apostołów do współcześnie żyjących wiernych. Kościół jest apostolski w potrójnym znaczeniu. Apostolski jest jego fundament. Kościół jest zbudowany na apostołach. Oznacza to tożsamość struktury współczesnego Kościoła z jego strukturą czasów apostolskich. Odstępstwem od apostolskości w tym znaczeniu byłoby zniekształcenie struktury otrzymanej od Kościoła czasów apostolskich. Drugie znaczenie apostolskości jest związane z wiernością przekazowi wiary apostolskiej i życiu łaski, które udziela się wiernym w sakramentach świętych. Natomiast sukcesja apostolska polega na tożsamości wiary, nauczania, uświęcania i rządzenia otrzymanej przez apostołów od Chrystusa i przekazanej drogą formalnego następstwa. Szczególnym przejawem apostolskości jest sukcesja biskupa Rzymu, który ma być znakiem jedności Kościoła. Kościół zbudowany jest na fundamencie apostołów, a jego kamieniem węgielnym jest sam Chrystus. Dzięki Duchowi Świętemu, Kościół może rozszerzać się na cały świat w każdej epoce, może wrastać w najróżniejsze kultury i cywilizacje, zachowując niezmiennie swoją ewangeliczną tożsamość. Duch Święty jest również gwarantem nienaruszalności objawienia Bożego w Kościele. Pismo Święte jest mową Bożą, utrwaloną pod natchnieniem Ducha Świętego na piśmie. Duch Święty jest również źródłem życia sakramentalnego w Kościele. Właśnie to życie sprawia, że Kościół czerpie siłę z Chrystusa, uczestniczy w Jego świętości, żywi się Jego łaską, wzrasta i podąża ku wieczności.

III. Wnioski i nasze zadania:
Akcja Katolicka znajduje się w sercu Kościoła, w samym centrum życia kościelnego. Ten właśnie wymiar ma skłaniać nas do służby Kościołowi w duchu jego autentycznych przymiotów, które wymieniamy w Credo:
Jedność: Akcja Katolicka w strukturach diecezjalnych i parafialnych Kościoła powinna być elementem jednoczącym różne wspólnoty, inicjatywy, środowiska kościelne. Niech będzie również przykładem jedności Kościoła w sensie jego „jedyności”. Miłujmy Kościół jako jedyną wspólnotę zbawienia, a w nim Chrystusa jako jedynego Zbawiciela.
Świętość: Życie w wierze, nauce Kościoła, kroczenie drogą Bożych przykazań to zadania, które powinni realizować wszyscy wierni, a szczególnie członkowie Akcji Katolickiej.
Powszechność: Jesteśmy powołani do ewangelizacji wszystkich środowisk, wspólnot, społeczności. Są to nierzadko środowiska trudne, zdystansowane, może niechętne w stosunku do katolicyzmu. Bądźmy jednak otwarci na natchnienia Ducha, który może nas kierować również do tych ludzi.
Apostolskość: Niech będzie to trwanie w nauce i wierze apostołów. Naszym statutowym zadaniem jest współpraca z prawowitymi pasterzami Kościoła, z następcami apostołów, z tymi, którzy trwają w łączności z gronem dwunastu.

Króluj nam Chryste! – ks. Roman

2018 marzec currenda s. 1

Katecheza III – marzec 2018