Currenda 6/2021

13 maja 2021|21:19

(…) Kościół nieustannie kontempluje miłość Bożą, objawioną we wzniosły i jedyny w swoim rodzaju sposób na Kalwarii, podczas męki Chrystusa – Ofiary, która zostaje sakramentalnie uobecniona w każdej Eucharystii. «Z przepełnionego miłością Serca Jezusa wypływają wszystkie sakramenty, przede wszystkim jednak ten największy ze wszystkich, sakrament miłości, poprzez który Jezus pragnął stać się uczestnikiem naszego życia, pokarmem naszych dusz, ofiarą nieskończonej wartości» (św. Alfons Liguori, Medytacja II o miłującym Sercu Jezusa z okazji nowenny przed uroczystością Najświętszego Serca Pana Jezusa). Chrystus jest ogniem płonącym miłością, która wzywa i zaspokaja: «Przyjdźcie do Mnie, (…) bo jestem cichy i pokorny sercem» (Mt 11, 28-29).
Serce Wcielonego Słowa jest najdoskonalszym znakiem miłości; dlatego pragnąłem osobiście podkreślić, jak wielkie znaczenie ma dla wiernych zgłębianie tajemnicy tego Serca przepełnionego miłością do ludzi i głoszącego niezwykle aktualne orędzie (por. encyklika Redemptor hominis, 8). Jak napisał św. Klaudiusz La Colombičre: «Oto Serce, które tak umiłowało ludzi, że niczego nie oszczędziło, ale samo wyczerpało się i spaliło do końca, aby dać świadectwo swej miłości» (Pisma duchowe). (…)
(…) Wzywam zatem wszystkich wiernych, aby nadal gorliwie pielęgnowali kult Najświętszego Serca Pana Jezusa, przystosowując go do naszych czasów, ażeby dzięki temu mogli nieustannie czerpać z jego niezgłębionych bogactw i umieli z radością na nie odpowiadać, miłując Boga i braci, znajdując pokój, wchodząc na drogę pojednania i umacniając swą nadzieję, że kiedyś będą żyć pełnią Boga we wspólnocie ze wszystkimi świętymi (por. Litania do Najświętszego Serca Pana Jezusa). Również następnym pokoleniom należy zaszczepić pragnienie spotkania Pana, wpatrywania się w Niego, aby potrafiły odpowiedzieć na wezwanie do świętości i mogły odkryć swoją szczególną misję w Kościele i w świecie, realizując w ten sposób swe powołanie chrzcielne (por. Lumen gentium, 10). Istotnie bowiem, «miłość Boża, bezcenny dar Serca Chrystusa i Jego Ducha» zostaje udzielona ludziom, aby i oni z kolei stawali się świadkami miłości Boga (Pius XII, encyklika Haurietis aquas, III).

Św. Jan Paweł II, Watykan 4 czerwca 1999 r.

KOMUNIKATY

REFLEKSJE NAD SŁOWAMI PRYMASA TYSIĄCLECIA
CZERWIEC: Ostatnią nadzieją ludzkości – otwarte serce! Wzór dwojga serc: Najświętszego – Pana Jezusa i Najczystszego – Maryi. Wzór do kształtowania ładu serc ludzkich. Otwarte Serce Boga człowieka wobec oporu współczesnego świata stawianego Bogu. Jedyny ratunek w Sercu Miłującego Boga.

PIELGRZYMKA NA JASNĄ GÓRĘ 19 czerwca 2021
W sobotę, 19 czerwca br. odbędzie się Ogólnopolska Pielgrzymka Akcji Katolickiej na Jasną Gorę. W tym roku nie będzie tradycyjnego przemarszu. Spotkanie odbywać się będzie przed szczytem jasnogórskim. O godz. 10:00 rozpocznie się modlitwa przebłagalna, następnie o godz. 12:00 Msza św.
W bieżącym roku Zarząd DIAK nie organizuje autokarowego wyjazdu do Częstochowy. Zachęcamy POAK-i do organizowania wyjazdu we współpracy z parafiami lub sąsiednimi Oddziałami. Mamy nadzieję, że członkowie AKAP dołączą do wspólnej modlitwy.

JUBILEUSZ AKCJI KATOLICKIEJ ARCHIDIECEZJI POZNAŃSKIEJ
W czwartek, 24 czerwca br. w uroczystość św. Jana Chrzciciela przypada 25 rocznica reaktywowania Akcji Katolickiej w Archidiecezji Poznańskiej.
Z tej okazji pragniemy wyrazić wdzięczność Bogu oraz ludziom, którym – po długiej przerwie – zawdzięczamy odrodzenie naszego Stowarzyszenia i jego działanie. Z uwagi na utrzymującą się pandemię koronawirusa i wynikające stąd obostrzenia musimy dostosować nasze świętowanie do obowiązujących wytycznych. Zgodnie z ostatnimi wskazaniami w katedrze poznańskiej może przebywać łącznie z osobami duchownymi 120 osób.

Dlatego na Mszę św. dziękczynną w sobotę 26 czerwca br. o godz. 10:00 zapraszamy członków Rady DIAK, Asystentów POAK oraz gości m.in. dotychczasowych Asystentów Diecezjalnych i przedstawicieli instytucji, z którymi na różnym etapie i w różnej formie współpracowały kolejne Zarządy DIAK. Wszystkich członków serdecznie zapraszamy do duchowej łączności za pośrednictwem transmisji internetowej.
transmisja z Katedry: https://www.youtube.com/watch?v=fBLm-aZzXDQ

ZEBRANIE RADY ONLINE
W poniedziałek, 24 maja o godz. 18:00 odbędzie się zebranie Rady DIAK online. Program zebrania w załączeniu.

GODZINY PRACY BIURA
wtorek 13:00 ÷ 16:00
czwartek 13:00 ÷ 17:00

***************************************************
Ze smutkiem przyjęliśmy wiadomość o śmierci śp. prof. Krzysztofa Kozłowskiego, prezesa POAK przy parafii Bożego Ciała w Poznaniu. Za śp. Prezesa K. Kozłowskiego modlić się będziemy 4 lipca br. o godz. 19:00 w katedrze poznańskiej. Jest to Msza św. od członków Akcji Katolickiej AP.

***************************************************

Ks. Tadeusz BORUTKA, Katecheza VI / 2021:
Adoracja Najświętszego Sakramentu
Streszczenie / DIAK Poznań.

I. Wprowadzenie:

Kardynał Stanisław Dziwisz, świadek świętości Jana Pawła II, odnosząc się do jego postawy adoracji Eucharystii, wyznał: „Rozpoczynał on swój dzień w kaplicy, przed tabernakulum, gdzie dłuższy czas trwał na modlitwie. Przychodził tam także w innych porach dnia. Były to krótsze i dłuższe chwile modlitwy, a wśród nich codziennie było również piętnaście minut adoracji. W każdy czwartek przeżywał godzinę świętą. Nigdy jej nie opuszczał, nawet podczas najbardziej intensywnych podróży apostolskich. Spędził niejedną noc na modlitwie w kaplicy, szczególnie wtedy, gdy piętrzyły się problemy w Kościele i świecie”.

II. Rozważanie:

Mówiąc na temat Eucharystii, nie sposób nie uwzględnić tematu adoracji Najświętszego Sakramentu. Ona jest przedłużeniem celebracji eucharystycznej, jest modlitwą wdzięczności i uwielbienia.
Święty Jan od Krzyża mówił: „Ci, którzy są bardzo aktywni i sądzą, że obejmują cały świat swymi zewnętrznymi czynami, niech pamiętają, że więcej pożytku przynieśliby Kościołowi i milsi byliby Bogu, nie mówiąc już o dobrym przykładzie, jaki mogliby dać, gdyby przynajmniej połowę tego czasu poświęcili na modlitwę do Niego”. Trzeba, aby członkowie i członkinie Akcji Katolickiej zrozumieli, że aby działać w Kościele na polu nowej ewangelizacji, trzeba nauczyć się przede wszystkim „być”, czyli trwać przy Chrystusie na adoracji, w Jego słodkim towarzystwie. Tylko ze ścisłej komunii z Chrystusem wypływa autentyczna, skuteczna, prawdziwa działalność apostolska. To ona może rodzić dobre owoce duchowe dla świata.
W encyklice Ecclesia de Eucharistia Jan Paweł II precyzował, że wypełnianie programu duchowego świadczącego o odnowionej gorliwości wiedzie przez Eucharystię: „Każdy krok ku świętości, każde działanie podjęte dla realizacji misji Kościoła, każda realizacja programów duszpasterskich winny czerpać potrzebną siłę z tajemnicy eucharystycznej i ku niej się kierować jako do szczytu. W Eucharystii mamy Jezusa, Jego odkupieńczą ofiarę, mamy Jego zmartwychwstanie, mamy dar Ducha Świętego, mamy adorację, posłuszeństwo i umiłowanie Ojca. Jeżeli zaniedbamy Eucharystię, jak będziemy mogli zaradzić naszej nędzy?”.
Benedykt XVI, jeszcze jako kardynał Ratzinger, w słynnej książce Duch liturgii przeciwstawił się poglądom kwestionującym wartość adoracji Najświętszego Sakramentu. Tu i ówdzie słychać było zdanie, że dary eucharystyczne są po to, by je spożywać, a nie oglądać. „Lekkomyślność, z jaką głoszone są takie opinie, może jedynie dziwić” – komentował Ratzinger. To prawda, że adoracja eucharystyczna poza mszą świętą rozwinęła się w Kościele dopiero w średniowieczu, ale było to pogłębienie tego, w co wierzono od początku, że zmartwychwstały Chrystus jest realnie obecny w Eucharystii. Łacińskie słowo tabernaculum oznacza namiot. To adaptacja hebrajskiego shekina, którym nazywano namiot z Arką Przymierza towarzyszący Żydom podczas ich drogi do Ziemi Obiecanej. Tabernakulum jest dziś dla nas tym, czym niegdyś była Arka Przymierza. Jest namiotem obecności Boga, w wiejskim kościółku, w szpitalnej kaplicy czy we wspaniałej katedrze. „Kościół, w którym pali się wieczna lampka, żyje zawsze i jest czymś więcej niż kamienną budowlą – w kościele tym zawsze czeka na mnie Jezus Chrystus, woła mnie, chce mnie samego uczynić «eucharystycznym»” – pisał kardynał Ratzinger.
Przez adorację rozumiemy cześć oddawaną Panu Jezusowi obecnemu pod postacią chleba eucharystycznego. Zwykłą formą adoracji jest przyklęknięcie na jedno kolano: przy podejściu do ołtarza z Najświętszym Sakramentem, przed komunią świętą i przed odejściem od ołtarza; uklęknięcie na podniesienie, przyklęknięcie przy przechodzeniu przed tabernakulum poza mszą świętą oraz klęczenie podczas prywatnej modlitwy. Uroczystą formą adoracji jest wystawienie chleba eucharystycznego w monstrancji i towarzyszące temu ceremonie. W Kościele znane i praktykowane są adoracja indywidualna oraz wspólnotowa; ta druga uświadamia nam naszą przynależność do Ciała Chrystusa. Adoracja Najświętszego Sakramentu może mieć rozmaite formy: zwyczajnego nawiedzenia Najświętszego Sakramentu przechowywanego w tabernakulum: krótkiego spotkania z Chrystusem wynikającego z wiary w Jego obecność i wyrażonego modlitwą w milczeniu; adoracji Najświętszego Sakramentu wystawionego w monstrancji lub w puszce, na dłuższy lub krótszy czas, według przepisów liturgicznych: tak zwanej adoracji wieczystej i czterdziestogodzinnego nabożeństwa. Adoracja wieczysta polega na nieprzerwanie trwającej czci wystawionego Najświętszego Sakramentu, oddawanej przez jednostki lub wspólnoty religijne, parafialne czy zakonne.
Benedykt XVI nauczał: „Eucharystia znajduje się u źródła wszelkich form świętości i każdy z nas jest wezwany do pełni życia w Duchu Świętym. Iluż to świętych uczyniło autentycznym swoje życie dzięki pobożności eucharystycznej! […]. Świętość zawsze miała swoje centrum w sakramencie Eucharystii. Dlatego jest rzeczą konieczną, by w Kościele naprawdę wierzono w tę najświętszą tajemnicę, by ją pobożnie sprawowano i by była ona przeżywana intensywnie. […]. Celebracja i adoracja Eucharystii pozwala przybliżyć się do miłości Boga i przylgnąć do niej osobiście, aż do zjednoczenia z umiłowanym Panem”.
Jan Paweł II w Liście do Biskupa Liège Alberta Houssiau z okazji 750-lecia Święta Bożego Ciała napisał: „Jezus nie jest już obecny wśród ludzi w taki sposób jak wówczas, gdy chodził drogami Palestyny. Po zmartwychwstaniu ukazał się niewiastom i uczniom w swoim ciele uwielbionym. Potem zaprowadził apostołów «ku Betanii i podniósłszy ręce błogosławił ich […], rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba» (Łk 24, 50–51). Jednakże odchodząc do Ojca, Chrystus nie oddalił się od ludzi. Pozostaje zawsze wśród swoich braci i tak jak obiecał, towarzyszy im i prowadzi ich przez swego Ducha. Jego obecność jest teraz innej natury. Jak bowiem wiadomo, «podczas Ostatniej Wieczerzy, gdy Chrystus spożył już Paschę ze swymi uczniami i miał przejść z tego świata do Ojca, ustanowił ten sakrament jako wieczną pamiątkę swej męki […], największy spośród wszystkich cudów; tym zaś, którzy mieliby się smucić z powodu Jego odejścia, pozostawił ten sakrament jako źródło niezrównanej pociechy”.
W naszym świecie narasta zjawisko idolatrii, czyli kultu bożków. Świat stwarza wciąż swoich bogów: pieniądze, seks, aborcja, sława. Wszystkie te fałszywe bóstwa obiecują wyzwolenie i wolność. Chrześcijańska odpowiedź jest tylko jedna: tylko Bóg objawiony przez Jezusa jest Bogiem, który wyzwala. Benedykt XVI trafia w punkt: „Adoracja Boga Jezusa Chrystusa, który stał się chlebem łamanym z miłości, jest najbardziej skutecznym i radykalnym środkiem przeciwdziałającym wszelkiej, dawnej i współczesnej, idolatrii. Klęczenie przed Eucharystią jest wyznaniem wolności: ten, kto klęka przed Jezusem, nie może i nie powinien korzyć się przed żadną władzą ziemską, bez względu na jej siłę. My, chrześcijanie, klękamy tylko przed Bogiem, przed Najświętszym Sakramentem, ponieważ w Nim, jak wiemy i jak wierzymy, jest obecny jedyny prawdziwy Bóg, który stworzył świat i tak go umiłował, że dał swego Jednorodzonego Syna”.
Papież Paweł VI nauczał, że Chrystus obecny w hostii „urabia obyczaje” i wyrabia cnoty Boskie, przede wszystkim cnotę miłości, zarówno osobistej, jak i społecznej. Dzięki tej cnocie wierzący mogą przenosić dobro wspólne ponad dobro prywatne, angażować się w sprawy wspólnoty, parafii i całego Kościoła. Rodziny otwierają się na drugie rodziny, na sąsiadów, po to, by budować wspólne relacje osadzone na fundamencie „obecności przed Panem”. Modlitwa przed Jezusem ukrytym w hostii wpływa na miłość rodzinną i odwrotnie, brak takiej modlitwy, brak czasu spędzonego przed Panem powodują odwrócenie się w rodzinie rodziców od siebie, matki od dzieci czy siostry od brata. Bez modlitwy zaczyna brakować czasu na zatroskanie o drugiego człowieka, na szczerą rozmowę, wtedy rodzą się konflikty, bardzo łatwo o kłótnie i rozstania.
Adoracja Najświętszego Sakramentu stwarza okazję, by uprzytomnić sobie cnotę chrześcijańskiej nadziei związanej z życiem wiecznym. To jest nie tylko czas na wyznanie naszej wiary i zapewnienia Chrystusa o naszej do Niego miłości i miłości do bliźnich. To jest czas i okazja do przyswojenia sobie prawdy, by chrześcijanin, którego przynagla z pewnością potrzeba i obowiązek walki ze złem wśród wielu utrapień – śmierci nie wyłączając włączył się w tajemnicę paschalną, upodobnił się do śmierci Chrystusa i podążył umocniony nadzieją ku zmartwychwstaniu.
Właśnie w czasie adoracji wierni mogą doświadczyć przez wiarę i miłość zjednoczenia z Chrystusem zmartwychwstałym i uwielbionym, który siedzi po prawicy Ojca i oczekuje każdego w jego własnym zmartwychwstaniu. To zmartwychwstanie człowieka wierzącego zaczyna się dokonywać, gdy ten pierwszy dokona wyboru Jezusa, Jego miłości.

III. Wnioski i postulaty pastoralne:

  • Należy pamiętać o tym, że „czas ofiarowany Chrystusowi nigdy nie jest czasem straconym, ale raczej czasem, który zyskujemy, aby nadać głęboko ludzki charakter naszym relacjom z innymi i naszemu życiu”.
  • Dla Jana Pawła II najdoskonalszym wzorem takiej adoracji, była Maryja: „Jej spojrzenie było zawsze pełne adorującego zadziwienia”. Od Matki Bożej uczymy się, że od adoracji jest już bardzo blisko do kontemplacji tajemnic życia Chrystusa.
  • Dobrze by było, aby w miarę możliwości uczestniczyć w każdym dniu we mszy świętej. Nasza obecność powinna być połączona z wcześniejszą modlitwą przygotowującą do tej wielkiej tajemnicy. Podobnie po jej zakończeniu należy poświęcić trochę czasu na dziękczynienie.
  • Ważne jest, aby uczestniczyć w adoracjach Najświętszego Sakramentu, które mają miejsce w życiu parafialnym. Akcja Katolicka powinna przyczynić się do ich ożywienia i celebrowania. Dotyczy to także czterdziestogodzinnej adoracji Najświętszego Sakramentu.
  • Należy podtrzymywać zwyczaj uczestniczenia w nieszporach z wystawieniem Najświętszego Sakramentu, zwłaszcza w większe święta, w dni odpustów parafialnych i w niedziele adoracyjne.
  • Należy łączyć każde spotkanie formacyjne ze mszą świętą i krótką adoracją Najświętszego Sakramentu.
  • Trzeba chętnie nawiedzać kościół na modlitwę przed Najświętszym Sakramentem, tym bardziej, jeśli odbywa się tam adoracja Najświętszego Sakramentu.
  • Trzeba budzić w sobie i podtrzymywać duchowe pragnienie spotkania z Chrystusem eucharystycznym podczas swoich obowiązków rodzinnych i zawodowych, a szczególnie podczas choroby.
  • Należy z większym zaangażowaniem starać się ukazywać młodym pokoleniom sens i wartość adoracji oraz pobożności eucharystycznej.
  • Podczas wyjazdów urlopowych i wakacyjnych trzeba znajdować okazję do adoracji Najświętszego Sakramentu i zachęcać do tego swoich bliskich.
  • Trzeba organizować pielgrzymki do miejsc związanych z cudami eucharystycznymi i w nich uczestniczyć.
  • Należy propagować literaturę poświęconą tajemnicy Eucharystii i nawiązywać do tego tematu podczas różnych spotkań rodzinnych i towarzyskich. Starać się dokładnie przestudiować dokumenty nauczania Kościoła na temat Eucharystii.

Króluj nam Chryste! – ks. Roman

nr 6 czerwiec 2021 currenda s. 1

AK_Katecheza_2021_06_Currenda