Currenda 8/2025
14 lipca 2025|11:40
Zakotwiczeni w nadziei
Nadzieja, wraz z wiarą i miłością, tworzy tryptyk „cnót teologalnych”, które wyrażają istotę życia chrześcijańskiego (por. 1 Kor 13, 13; 1 Tes 1, 3). W ich nierozerwalnym dynamizmie, nadzieja jest tą, która niejako nadaje orientację, wskazuje kierunek i cel chrześcijańskiej egzystencji. Dlatego Paweł Apostoł zachęca nas: „Weselcie się nadzieją. W ucisku bądźcie cierpliwi, w modlitwie – wytrwali!” (Rz 12, 12). Tak, musimy „być bogaci w nadzieję” (por. Rz 15, 13), aby w sposób wiarygodny i pociągający dawać świadectwo wiary i miłości, które nosimy w naszych sercach; aby wiara była radosna, miłość entuzjastyczna; aby każdy był w stanie podarować choćby tylko uśmiech, gest przyjaźni, braterskie spojrzenie, szczere wysłuchanie, bezinteresowną posługę, wiedząc, że w Duchu Jezusa może to stać się owocnym ziarnem nadziei dla tych, którzy je przyjmują. Ale jaki jest fundament naszej nadziei? Aby to zrozumieć, dobrze zastanowić się nad motywami naszej nadziei (por. 1 P 3,15).
„Wierzę w żywot wieczny” . W ten sposób wyznajemy naszą wiarę, a chrześcijańska nadzieja znajduje w tych słowach fundamentalną podstawę. Jest ona bowiem „cnotą teologalną, dzięki której pragniemy jako naszego szczęścia […] życia wiecznego” . Powszechny Sobór Watykański II stwierdza: „Jeżeli brakuje Bożego fundamentu i nadziei życia wiecznego, godność człowieka, jak to się często dzisiaj stwierdza, doznaje bardzo poważnego uszczerbku, a tajemnice życia i śmierci, winy i cierpienia pozostają bez rozwiązania, tak że ludzie nierzadko popadają w zwątpienie”.
My natomiast, na mocy nadziei, w której zostaliśmy zbawieni, patrząc na upływający czas, mamy pewność, że dzieje ludzkości i każdego z nas nie biegną w kierunku ślepego zaułku czy ciemnej otchłani, ale są ukierunkowane na spotkanie z Panem chwały. Żyjmy zatem w oczekiwaniu na Jego powrót i w nadziei życia wiecznego w Nim: to w tym duchu czynimy naszym poruszające wezwanie pierwszych chrześcijan, którym kończy się Pismo Święte: „Przyjdź, Panie Jezu!” ( Ap 22, 20). Jezus, który umarł i zmartwychwstał, jest centrum naszej wiary. Św. Paweł, wyrażając tę treść w kilku słowach, używając tylko czterech czasowników przekazuje nam „rdzeń” naszej nadziei: „Przekazałem wam na początku to, co przejąłem: że Chrystus umarł – zgodnie z Pismem – za nasze grzechy, że został pogrzebany, że zmartwychwstał trzeciego dnia, zgodnie z Pismem; i że ukazał się Kefasowi, a potem Dwunastu” ( 1 Kor 15, 3-5). Chrystus umarł, został pogrzebany, zmartwychwstał, ukazał się. Dla nas przeszedł przez dramat śmierci. Miłość Ojca wskrzesiła Go w mocy Ducha, czyniąc z Jego człowieczeństwa pierwociny wieczności dla naszego zbawienia. Chrześcijańska nadzieja polega właśnie na tym: w obliczu śmierci, gdzie wszystko wydaje się kończyć, otrzymujemy pewność, że dzięki Chrystusowi, dzięki Jego łasce przekazanej nam w chrzcie, „życie […] zmienia się, ale się nie kończy” na zawsze.
Bulla ogłaszająca Jubileusz zwyczajny Roku 2025, wydana na Lateranie 9 maja 2024 r.
Ojca Św. Franciszka
► OGÓLNOPOLSKIE FORUM DUSZPASTERSKIE
Zapraszamy do licznego udziału w Ogólnopolskim Forum Duszpasterskim, które odbędzie się w sobotę 20 września 2025 r.
Wydarzenie rozpocznie się Mszą św. w Kościele p.w. Św. Rocha w Poznaniu o godz. 9:30. Mszy św. będzie przewodniczył i homilię wygłosi Kardynał Laszlo Német arcybiskup Belgradu.
Po Mszy św. przejdziemy do Auli Politechniki Poznańskiej ul. Piotrowo, gdzie o godz. 11:10 rozpoczniemy obrady. Tematyka obrad.
- Słowo wstępne – Arcybiskup Zbigniew Zieliński Metropolita Poznański
- Wykład wprowadzający – Kardynał Ladislav (Laszlo) Német SVD
- Uczniowie-misjonarze. Założenia Programu Duszpasterskiego Kościoła w Polsce na 2025/2026 – Biskup Andrzej Czaja, biskup diecezjalny opolski
- Jak Ojciec mnie posłał, tak i ja was posyłam. Biblijna wizja posłannictwa uczniów Chrystusa – Arcybiskup Senior Stanisław Gądecki
- 13:00 – przerwa
- Polska terenem misyjnym? Sytuacja religijna w Polsce – Dr hab. Krzysztof Koseła, prof. ucz. UW
- Formacja katolików świeckich do ewangelizacji.– Ks. prof. dr hab. Wiesław Przygoda, KUL
- Społeczny wymiar posłania ucznia – misjonarza – Ks. prof. dr hab. Janusz Szulist, UMK Toruń
- Maryja wzorem ucznia Chrystusa – O. dr hab. Grzegorz Bartosik OFM Conv, prof. UKSW
- Misyjny wymiar formacji duchowej – Biskup Janusz Ostrowski, biskup pomocniczy warmiński.
Podobnie jak w latach poprzednich zgłoszenia dokonujemy za pośrednictwem strony forum2025.pl
Wejściówki (z wpłatą 40 zł) można nabyć również w biurze DIAK w godzinach jego urzędowania.
Zapisy przyjmujemy do 15 września br. Ze względów organizacyjnych będziemy wdzięczni za wcześniejsze zgłoszenia.
► ZJAZD DIECEZJALNY AKCJI KATOLICKIEJ W BUKU
Przypominamy o zapisach na Diecezjalny Zjazd członków Akcji Katolickiej w Buku 30 sierpnia 2025 r. Koszt uczestnictwa (obiad, kawa) 45 zł. Zgłoszenia wraz z wpłatą na konto z dopiskiem Zjazd i nazwisko przyjmujemy do dnia 15 sierpnia. Zgłoszenia wraz z wpłatą można dokonać również w biurze DIAK w godzinach urzędowania. Zapraszamy do wspólnej modlitwy i budowania wspólnoty.
Katecheza VIII / 2025 (Pielgrzymi nadziei!, Warszawa 2024, s. 167-179)
Działanie i cierpienie drogą nadziei
ks. Wojciech Kućko, Płock-Warszawa / Streszczenie – AK Przemyśl i AK Poznań
I. Wprowadzenie.
Cierpienie i trudności są tematami odsuwanymi na bok we współcześnie promowanych poradach na dobre życie. Tymczasem proste doświadczenie codzienne pokazuje, że nie da się od nich uciec. Refleksji rozumowej w tej dziedzinie zawsze powinno towarzyszyć spojrzenie oczami wiary. Przedmiotem niniejszego przedłożenia jest próba ujęcia ludzkiego działania i cierpienia jako przestrzeni do odkrywania nadziei chrześcijańskiej. Praca ludzka, trud, cierpienie i umieranie w perspektywie życia wiecznego mogą bowiem zyskać nową jakość.
II. Rozważanie.
Nadzieja jest cnotą teologalną, która ukierunkowuje działanie człowieka na przyszłe dobra, jakie zostały mu obiecane przez Boga. Piękny wykład o nadziei pozostawił papież Benedykt XVI w encyklice Spe salvi z 2007 r. Przypomina w niej, że w naszym życiu istnieją różne małe nadzieje, związane z codziennymi zajęciami i obowiązkami. Obok nich jest także nadzieja wielka, ważna i istotna dla naszego życia chrześcijańskiego. Prawdziwą, wielką nadzieją człowieka, która przetrwa wszelkie zawody, może być tylko Bóg – Bóg, który nas umiłował i wciąż nas miłuje „aż do końca”, do ostatecznego „wykonało się!” (por. J 13, 1; 19,30).
Taką wielką nadzieją dla nas jest Jezus, który jest zawsze nowym życiem, nową i nieskończoną nadzieją. Papież Benedykt XVI opisuje także różne „miejsca” uczenia się nadziei. Na pierwszy plan wysuwa się rozważanie o modlitwie jako „szkole nadziei”, zaraz po niej wskazuje na „działanie i cierpienie jako miejsca uczenia się nadziei”. W jaki sposób te rzeczywistości mogą być dla nas szkołą nadziei?
1. „Każde prawe działanie człowieka jest czynną nadzieją”. Każdy człowiek w mniejszym lub większym zakresie angażuje się w swoje obowiązki, które służą nie tylko jego osobistemu dobru, ale także pomnażają dobro wspólne. W tych działaniach nierzadko może brakować sił, zaangażowania, motywacji, a ostatecznie nadziei na ich powodzenie i dobre skutki. Dlatego z pomocą przychodzi nadzieja chrześcijańska, która otwiera zupełnie nowe perspektywy na nasze ludzkie działanie. Możemy otworzyć samych siebie i świat, aby wkroczył Bóg: Bóg prawdy, miłości i dobra.
2. Specyficzną szkołą nadziei okazuje się cierpienie. „Tajemnica nieprawości”, która dotyka ludzkość, powraca ciągle w wojnach, okrucieństwach, terroryzmie, ale także w nienawiści, cierpieniu niewinnych ofiar, chorobach dzieci i śmierci, która nie zna litości dla czasu ani wieku. W tym kontekście powraca temat nadziei chrześcijańskiej, która dawała milionom ludzi moc w wytrwaniu ogromnych przeciwności, związanych z wojną, prześladowaniami, torturami i śmiercią na frontach, obozach koncentracyjnych, gułagach czy śniegach Syberii. Papież Benedykt XVI podkreśla, że chodzi o nadzieję, która dodaje nam odwagi, byśmy stanęli po stronie dobra również tam, gdzie wydaje się, że to beznadziejne, ze świadomością, że w historii moc grzechu pozostaje ciągle straszną teraźniejszością. Przykładem takiego rozumienia nadziei są męczennicy, którzy niewątpliwie są świadkami wiary i nadziei chrześcijańskiej. Nadzieja jest ufnym oczekiwaniem błogosławieństwa Bożego i uszczęśliwiającego oglądania Boga; jest także lękiem przed obrażeniem miłości Bożej i spowodowaniem kary.
3. Nadzieję należy rozważać także jako postawę człowieka w odniesieniu do cierpiącego i prześladowanego. Benedykt XVI stwierdza: „Społeczeństwo, które nie jest w stanie zaakceptować cierpiących ani im pomóc i mocą współczucia współuczestniczyć w cierpieniu, również duchowo, jest społeczeństwem okrutnym i nieludzkim”.
Poprzez cierpienie w piękny sposób wyraża się człowieczeństwo, bowiem człowiek jest w stanie dostrzec i przeżywać z drugim jego smutek, zakłopotanie, to wszystko, co wiąże się z cierpieniem. Św. Bernard z Clairvaux jest autorem głębokiej myśli: „Bóg nie może cierpieć, ale może współcierpieć”. Bóg wszedł w ludzkie cierpienie, bo sam stał się Człowiekiem, by naprawdę współcierpieć z ludźmi. Dlatego ciągle potrzebujemy ludzi wrażliwych na ludzkie cierpienie, oddanych chorym w szpitalach, hospicjach, domach opieki, w tylu miejscach, gdzie ludzie proszą o obecność, wsparcie, dobre słowo, poświęcony czas.
III. Wnioski i postulaty pastoralne:
➢ Ważnym zadaniem dla wspólnot kościelnych jest spisywanie dziejów współczesnych męczenników. Ciągle jeszcze żyją świadkowie okrutnych systemów totalitarnych XX w., szczególnie nazizmu i komunizmu, którzy mają wiele do powiedzenia. Ich świadectwa powinno się utrwalać na filmach, w słuchowiskach, książkach, artykułach.
➢ „Miejscami” uczenia się sensu życia i cierpienia są szpitale, hospicja, domy opieki. Powinni w nich znaleźć się wolontariusze, członkowie ruchów i stowarzyszeń katolickich, zwłaszcza ludzie młodzi, aby doświadczać takich lekcji z życia i umierania.
➢ Warto organizować modlitwy i nabożeństwa ku czci męczenników, związane z ich wspomnieniami i uroczystościami, a także z kultem ich relikwii. To dobra okazja do modlitwy za współczesnych męczenników, świadków nadziei chrześcijańskiej.
Króluj nam Chryste! – ks. Roman
