Currenda 9/2021

(…) Bezpośrednimi wychowawcami w stosunku do swoich dzieci pozostają zawsze na pierwszym miejscu rodzice. Rodzice mają też w tej dziedzinie pierwsze i podstawowe uprawnienia. Są wychowawcami, ponieważ są rodzicami. Jeśli zadanie to rodzice z kolei dzielą z innymi ludźmi, a także z instytucjami, na przykład z Kościołem i państwem, to zawiera się w tym prawidłowe odzwierciedlenie zasady pomocniczości. Rodzice nie są w stanie zaspokoić wszystkich zapotrzebowań całościowego procesu wychowawczego, zwłaszcza gdy chodzi o wykształcenie, ale również, gdy chodzi o całą szeroką dziedzinę uspołecznienia. W tych dziedzinach, gdzie rodzina nie może skutecznie działać sama, zasada pomocniczości wspiera miłość rodzicielską, odpowiada dobru rodziny. Pomocniczość dopełnia w ten sposób miłość rodzicielską, a równocześnie potwierdza jej fundamentalny charakter. Wszyscy inni uczestnicy procesu wychowawczego działają poniekąd w imieniu rodziców, w oparciu o ich zgodę, a w pewnej mierze nawet ich zlecenie. (…)
(…) Jedną z dziedzin, w której rodzina odgrywa niezastąpioną rolę, jest wychowanie religijne, dzięki któremu wzrasta ona jako „Kościół domowy”. Wychowanie religijne i katechizacja dzieci ustawia rodzinę w obrębie Kościoła jako prawdziwy podmiot ewangelizacji i apostolstwa. Chodzi tu o prawo ściśle związane z zasadą wolności religijnej. Rodziny, a konkretnie rodzice mają prawo wybrać dla swych dzieci taki sposób wychowania religijnego oraz moralnego, który odpowiada ich własnym przekonaniom. Nawet wówczas, kiedy powierzają oni te zadania instytucjom kościelnym lub szkołom prowadzonym przez osoby zakonne, nadal i w sposób czynny powinni pełnić swoją rolę wychowawczą.

Jan Paweł II, List do rodzin

KOMUNIKATY

►REFLEKSJE NAD SŁOWAMI PRYMASA TYSIĄCLECIA
WRZESIEŃ: Lepiej i właściwiej jest cierpieć z gorliwości o sprawę Bożą, niż uzyskać pochwałę roztropności od nieprzyjaciół Boga i Kościoła.

►OGÓLNOPOLSKIE FORUM DUSZPASTERSKIE 11 WRZEŚNIA 2021
Serdecznie zapraszamy Członków Akcji Katolickiej do udziału w Ogólnopolskim Forum Duszpasterskim, które odbędzie się w sobotę, 11 września br. Rozpocznie się o godz. 9:30 Mszą św. koncelebrowaną w kościele pod wezwaniem św. Rocha w Poznaniu. Obrady odbywać się będą w Auli Centrum Konferencyjnego Politechniki Poznańskiej. Szczegółowy program został podany w currendzie sierpniowej.
Zgłoszenia przyjmowane są za pośrednictwem strony forum2021.pl oraz w biurze. Wpisowe w wysokości 20 zł należy wpłacić na konto Akcji Katolickiej.
Z uwagi na utrzymującą się pandemię liczba uczestników jest ograniczona. Wszystkich uczestników obowiązują maseczki oraz utrzymywanie dystansu. Zgłoszenia przyjmujemy do 4 września, decyduje kolejność zgłoszeń.

►BEATYFIKACJA SŁUG BOŻYCH STEFANA KARD. WYSZYŃSKIEGO I MATKI ELŻBIETY RÓŻY CZACKIEJ 12 WRZEŚNIA 2021
Zgodnie z komunikatem Komitetu Organizacyjnego ds. beatyfikacji informujemy, że bezpośrednio w Warszawie zarówno w Świątyni Opatrzności Bożej jak i na placu przed w beatyfikacji będą mogły uczestniczyć tylko osoby posiadające karty wstępu.
Wszyscy zaproszeni są do duchowej łączności poprzez media transmitujące uroczystość. Transmisję przeprowadzi Telewizja Publiczna. Będzie ona dostępna również na innych kanałach telewizyjnych, kanałach radiowych i w Internecie. Istnieje możliwość wspólnotowego przeżywania tych wydarzeń podczas transmisji telewizyjnej w dolnym kościele Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny na poznańskich Ratajach.
Serdecznie zapraszamy do wspólnej modlitwy. Bieżące informacje związane z beatyfikacją są zamieszczane na stronie internetowej https://beatyfikacja.info

►SPOTKANIA FORMACYJNE W OKRĘGACH
W pierwszej połowie października planujemy zorganizowanie spotkań formacyjnych w poszczególnych Okręgach. W programie przewidziana jest modlitwa różańcowa, Eucharystia i konferencja. Pragniemy też podjęć refleksję nad wyzwaniami stojącymi przed Akcją Katolicką w obecnym czasie. Bardzo zależny nam na tym, aby w tych spotkaniach uczestniczyło jak najwięcej osób, a nie tylko kilkuosobowe delegacje POAK.
Szczegółowy program oraz miejsca spotkań zostaną podane po uzgodnieniu z Asystentami POAK.

►GODZINY PRACY BIURA

wtorek 13:00 ÷ 16:00
czwartek 13:00 ÷ 17:00

►NUMER KONTA BANKOWEGO DIAK

Bank PEKAO S.A. II/o Poznań
10 1240 1763 1111 0000 1812 9605

ks. Jan BARTOSZEK, Katecheza IX / 2021:
Rola sanktuariów eucharystycznych, w których dokonały się cuda eucharystyczne, i potrzeba ich nawiedzenia.
Streszczenie / DIAK Poznań.

I. Z życia wzięte:
Z komunikatu w sprawie Wydarzenia Eucharystycznego w parafii św. Jacka w Legnicy: Na Hostii, która 25 grudnia 2013 roku przy udzielaniu Komunii świętej upadła na posadzkę i która została podniesiona, i złożona do naczynia z wodą, po pewnym czasie pojawiły się przebarwienia koloru czerwonego. Ówczesny Biskup Legnicki Biskup Stefan Cichy powołał Komisję, której zadaniem było obserwowanie zjawiska. W lutym 2014 roku został wyodrębniony fragment materii koloru czerwonego i złożony na korporale. W celu wyjaśnienia rodzaju tej materii Komisja zleciła pobranie próbek i przeprowadzenie stosownych badań przez różne kompetentne instytucje. Ostatecznie w orzeczeniu Zakładu Medycyny Sądowej czytamy: „W obrazie histopatologicznym stwierdzonofragmenty tkankowe zawierające pofragmentowane części mięśnia poprzecznie prążkowanego. (…) Całość obrazu (…) jest najbardziej podobna do mięśnia sercowego” (…) ze zmianami, które „często towarzyszą agonii”. Badania genetyczne wskazują na ludzkie pochodzenie tkanki. W styczniu br. [2016] przedstawiłem całą tę sprawę w Kongregacji Nauki Wiary. Dziś, zgodnie z zaleceniami Stolicy Apostolskiej, polecam Księdzu Proboszczowi Andrzejowi Ziombrze przygotowanie odpowiedniego miejsca dla wystawienia Relikwii tak, aby wierni mogli oddawać Jej cześć…
Mam nadzieję, że wszystko to posłuży pogłębieniu kultu Eucharystii i będzie owocowało wpływem na życie osób zbliżających się do tej Relikwii. Odczytujemy ten przedziwny Znak, jako szczególny wyraz życzliwości i miłości Pana Boga, który tak bardzo zniża się do człowieka… + Zbigniew Kiernikowski, Biskup Legnicki, 10.04.2016r.

II. Rozważanie:
Obecność Chrystusa w Najświętszym Sakramencie jest dla większości chrześcijan niepodważalnym faktem. Nie można być katolikiem i nie wierzyć, że w momencie konsekracji – czyli kiedy kapłan wypowiada w imieniu Chrystusa słowa: „Oto moje Ciało. Oto moja Krew” – chleb i wino stają się Jego Ciałem i Krwią. W 1274 roku ogłoszono na soborze w Lyonie ten fakt dogmatem wiary chrześcijańskiej. Uczestnicząc w liturgii Eucharystii, możemy być, nawet codziennie, świadkami tego cudu, którego sanktuarium staje się każda świątynia.
Szczególnymi miejscami pomagającymi pogłębić wiarę w realną obecność Jezusa w Najświętszym Sakramencie są sanktuaria, w których dokonały się tzw. cuda eucharystyczne. Są to wydarzenie zadziwiające, niezwykłe, dające do myślenia, które pozwalają nam uświadomić sobie jeszcze dobitniej powyższą prawdę. Podczas minionych dwudziestu wieków cuda eucharystyczne zaistniały w wielu krajach i w różnorakich formach. Najstarsze świadectwo o pierwszym z nich pochodzi z VIII wieku i mówi o cudzie, jaki miał miejsce w nadadriatyckim Lanciano. U jego podstaw, podobnie jak wiele razy później, legła niewiara duchownego w realną obecność Chrystusa w Eucharystii. Gdy wątpiący zakonnik zauważył, że kawałek chleba zamienił się we fragment ciała, a wino zamieniło się w krew, chciał na początku ukryć ten fakt. Krew Pańska wylewała się jednak obficie na zewnątrz i nie udało mu się zachować wszystkiego w tajemnicy. Sprawa bardzo szybko rozniosła się wśród wiernych, a w kościele św. Franciszka z Asyżu po dziś dzień przechowywane są w ozdobnym relikwiarzu grudki krwi i fragmenty ciała ludzkiego. Gdy dzięki dzisiejszym zdobyczom techniki przebadano zawartość relikwiarza, po szczegółowych analizach okazało się, że fragmenty ciała to kawałek mięśnia sercowego, a krople płynu to oczywiście ludzka krew.
W wieku XII, a także w XIII i XIV zarejestrowano wiele niezwykłych wydarzeń związanych z Eucharystią: we Włoszech – 10, w Hiszpanii – 10, w Portugalii – 1, w Belgii – 7, we Francji – 5, w Niemczech – 8, w Austrii – 3, w Holandii – 5, w Polsce – 2. W następnych wiekach zaistniało ich kilkadziesiąt, w minionym – kilkanaście, a w obecnym – także już kilka.
Dla lepszego poruszania się w tematyce sanktuariów, w których dokonały się cuda eucharystyczne, dobrze będzie zapoznać się z definicją cudu. Cud eucharystyczny zdarza się bardzo rzadko. Zawsze jednak, gdy się zdarza jest skierowany do całego Kościoła: do hierarchii i do wiernych. I zawsze ma na celu wzrost wiary, a szczególnie utwierdzenie wiary w Realną Obecność Chrystusa w Najświętszej Eucharystii. Postawmy więc sobie pytanie: co to jest cud?
Po raz pierwszy cud zdefiniował św. Augustyn, jako „fakt wzniosły, nadzwyczajny, przekraczający możliwości natury i niespodziewany dla osoby, która go podziwia”. To określenie wskazuje na bezpośredni związek terminu „cud” z łacińskim terminem miraculum – do zdziwienia, podziwiania.
W innym miejscu biskup Hippony napisał: „Nazywamy wielkim bądź cudownym coś, co Bóg czyni wbrew znanemu nam i zwyczajnemu biegowi natury”. Definicja św. Augustyna legła u podstaw całej nauki o cudach, którą w najlepszy sposób wyraził św. Tomasz z Akwinu. „Określa on coś jako cud, jeśli dzieje się poza porządkiem wszelkiego stworzenia”. Akwinata podkreśla, że „cud jest takim zdarzeniem, które swe przyczyny ma poza wszelkimi prawami przyrody i jej naturalnymi prawami”. Cud, według Tomasza, to nadzwyczajne działanie Boga, wykonywane przez Niego wtedy, kiedy chce, ale zawsze w zgodzie z logiką świata stworzonego. Wyróżnił on też trzy rodzaje cudów:
• supra naturam – taki cud, który przewyższa swoją treścią w sposób absolutny porządek natury i jako taki nigdy nie mógłby zaistnieć dzięki prawom natury. Przykładem może być cudowna przemiana wody w wino w Kanie Galilejskiej lub wskrzeszenie Łazarza.
• praeter naturam – przekraczające naturę, jej porządek, to takie wydarzenia, które dokonują się z pominięciem naturalnych przyczyn. Są to cuda zdziałane przez naturę, ale w sposób określony przez jej Stwórcę – np. uzdrowienie paralityka, kobiety cierpiącej na krwotok czy niewidomego od urodzenia. Wydarzenia te mogłyby się dokonać również w porządku natury przy odpowiedniej terapii (jeśli w danym momencie byłaby dostępna medycynie).
• contra naturam – cuda wbrew naturze, pojawiające się wówczas, gdy natura zachowuje się odmiennie niż zazwyczaj, np. w przypadku lewitacji czy stąpania po wodzie. Sam św. Tomasz jako przykład takiego cudu podawał wrzucenie trzech młodzieńców do pieca ognistego – ogień tam płonął, ale nie zrobił żadnej szkody młodzieńcom (por. Dn 3).
Obiektywna koncepcja cudu wypracowana przez św. Tomasza przyjęła się ogólnie w katolickiej literaturze i dotrwała w nauce podręcznikowej aż do lat 60 XX wieku. Obecnie w teologii cud określa się jako znak, przez który Bóg nawiązuje z człowiekiem kontakt osobowy i komunikuje mu swoje zbawcze zamiary.
W typologii cudów eucharystycznych można wyróżnić takie, które dowodziły obecności Boskiej Osoby Chrystusa w Najświętszym Sakramencie za pośrednictwem uzdrowień bądź ujarzmienia groźnych żywiołów przyrody. Były także cuda wskazujące na życiodajną moc Komunii Świętej, gdy ludzie posilali się tylko eucharystycznym pokarmem. Wśród szerokiej gamy wydarzeń eucharystycznych można także odnaleźć cuda nawołujące do czci i bojaźni Bożej w kulcie Najświętszej Eucharystii, kiedy Hostia unosiła się bądź jaśniała niezwykłym blaskiem. Niektóre z cudów natomiast podkreślały tajemnice wcielenia i prawdziwego człowieczeństwa Jezusa, gdy zza Hostii widziano Dzieciątko Jezus.
Trzeba wreszcie wyodrębnić liczne cuda, które eksponowały krwawy wymiar ofiary Chrystusa. Z tymi cudami mamy do czynienia, gdy zamiast chleba i wina zjawiały się ciało i krew albo sama tylko krew lub samo ciało, jak to ma miejsce w przypadku cudu w Legnicy, gdzie możemy mówić o relikwii cudu eucharystycznego.
Na podstawie powyższych rozważań można skonkludować, że istnieje istotna różnica między tym, co wyznajemy o obecności ciała Pańskiego w hostii, a tym, co można zaobserwować, patrząc na skutek nadprzyrodzonej przemiany hostii we fragment ludzkiego ciała.
W przypadku relikwii cudu mamy do czynienia z pewnym materiałem biologicznym – fragmentem mięśnia sercowego o ludzkim pochodzeniu i w stanie agonii, jak w przypadku Legnicy. Cechy tej nowej postaci mogą być nadzwyczajne i sugestywne, ale nie ma podstaw do utożsamiania ich z organizmem Jezusa Chrystusa. Natomiast pod sakramentalną postacią Chleba eucharystycznego adorujemy całego Chrystusa i w
komunii przyjmujemy całe Jego ciało i krew, całą Jego ludzką naturę.
Relikwie eucharystyczne są zatem wymownym znakiem tej rzeczywistości, która zawiera się w Najświętszym Sakramencie, ale nie powinno się absolutnie mówić o tożsamości relikwii z Najświętszym Sakramentem ze względu na istniejące ograniczenia. Dlatego też, dla odróżnienia w przypadku postaci ciała i krwi pochodzących z cudów eucharystycznych, używamy pojęcia relikwii cudu eucharystycznego, a czasami w odpowiednim kontekście mówimy o relikwii krwi Chrystusa i o relikwii ciała Pańskiego, rozumiejąc przez to, że wino, które stało się prawdziwą krwią Chrystusa, zamieniło się w krople prawdziwej ludzkiej krwi, a chleb konsekrowany, który stał się Ciałem Chrystusa, przemienił się we fragment ludzkiego mięśnia. Niepoprawnym teologicznie jest występujące w wielu publikacjach, poświęconych zwłaszcza wydarzeniu eucharystycznemu w Sokółce, wyrażenie „cząstka ciała Pańskiego”. Budzi ono zdziwienie, jeśli pod uwagę weźmiemy fakt, że nawet drobne fragmenty chleba eucharystycznego Kościół nazywa „ciałem Pańskim”, a nie „cząstkami ciała”.

III. Wnioski i postulaty pastoralne:
Na płaszczyźnie teologicznej można dostrzec pewne analogie między kultem relikwii eucharystycznych a kultem oddawanym relikwiom świętych. Chociaż relikwie eucharystyczne są wyższe rangą i są relikwiami szczególnego rodzaju, gdyż odnoszą się pośrednio do Osoby Jezusa Chrystusa, Boga i Człowieka, obecnego w tajemnicy Eucharystii, to jednak pozostają dla nas przede wszystkim znakiem danym od Boga, który ma ukierunkowywać nas na Eucharystię i prowadzić do umocnienia naszej wiary w to, że „w sakramencie Eucharystii w sposób szczególny Chrystus jest obecny cały i niepodzielny jako Bóg i człowiek, substancjalnie i zawsze”. Obecność relikwii eucharystycznych powinna zatem prowadzić do rozwoju pobożności eucharystycznej wiernych. Lud Boży nie może zatrzymać się tylko na etapie oglądania czy podziwiania cudownie utworzonych postaci. Kult relikwii eucharystycznych pozostający w relacji podporządkowania do wspólnotowych i publicznych form kultu adoracji Najświętszego Sakramentu i przystępowanie do stołu Pańskiego.
Warto, aby członkowie Akcji Katolickiej w roku, w którym w programie duszpasterskim koncentrujemy się na Eucharystii, podjęli trud pielgrzymowania do tych miejsc, w których miały miejsce wydarzenia o znamionach cudu eucharystycznego, jak je kwalifikuje Kongregacja Nauki Wiary. W Polsce mamy do dyspozycji Sokółkę na terenie archidiecezji białostockiej i na terenie diecezji legnickiej parafię św. Jacka w Legnicy.

Króluj nam Chryste! – ks. Roma

nr 9 wrzesień 2021 currenda s. 1

AK_Katecheza_2021_09_Currenda (002)