Currenda 2/2022

(…) Temat wybrany na ten trzydziesty Dzień Chorego: „Bądźcie miłosierni, jak Ojciec wasz jest miłosierny” (Łk 6, 36), skłania nas przede wszystkim do zwrócenia naszego spojrzenia na Boga „bogatego w miłosierdzie” (Ef 2, 4), który zawsze patrzy na swoje dzieci z ojcowską miłością, nawet wtedy, gdy one od Niego oddalają się. Miłosierdzie, w rzeczywistości, jest par excellence imieniem Boga, które wyraża Jego naturę nie na sposób okazjonalnego uczucia, ale jako siłę obecną we wszystkim, co On czyni. Jest to siła i czułość razem. Dlatego możemy powiedzieć z zachwytem i wdzięcznością, że miłosierdzie Boże ma w sobie zarówno wymiar ojcostwa, jak i macierzyństwa (por. Iz 49, 15), ponieważ On troszczy się o nas z siłą ojca i czułością matki, zawsze pragnąc dać nam nowe życie w Duchu Świętym. Największym świadkiem miłosiernej miłości Ojca do chorych jest Jego jednorodzony Syn. Ileż to razy Ewangelie opowiadają nam o spotkaniach Jezusa z ludźmi cierpiącymi na różne choroby! On „chodził po całej Galilei, nauczając w ich synagogach, głosząc Ewangelię o Królestwie i lecząc wszelkie choroby i dolegliwości wśród ludu” (Mt 4, 23). Możemy zadać sobie pytanie: skąd ta szczególna uwaga Jezusa wobec chorych, do tego stopnia, że staje się ona również głównym dziełem w misji apostołów, posłanych przez Mistrza, by głosić Ewangelię i uzdrawiać chorych? (por. Łk 9, 2).
(…) Kiedy człowiek doświadcza słabości i cierpienia we własnym ciele z powodu choroby, jego serce staje się cięższe, wzrasta lęk, mnożą się pytania, coraz bardziej palące staje się pytanie o sens wszystkiego, co się dzieje. Jakże nie wspomnieć w tym kontekście o wielu chorych, którzy w czasie pandemii przeżyli ostatni etap swojego życia w samotności na oddziale intensywnej terapii, z pewnością pod opieką wspaniałych pracowników służby zdrowia, ale z dala od najbliższych i najważniejszych osób w ich ziemskim życiu? Dlatego tak ważne jest, by mieć u swego boku świadków Bożego miłosierdzia, którzy za przykładem Jezusa, miłosierdzia Ojca, wylewają na rany chorych olej pocieszenia i wino nadziei (…).

Z Orędzia Ojca Świętego na XXX Światowy Dzień Chorego

KOMUNIKATY

► REFLEKSJE NAD SŁOWAMI BŁ. EDMUNDA BOJANOWSKIEGO
LUTY: „Jeśli staniesz się towarzyszką cierpienia Chrystusa, chwały także towarzystwa dostąpisz.”

► ŚWIATOWY DZIEŃ CHOREGO
11 lutego, we wspomnienie Matki Bożej z Lourdes, na całym świecie obchodzony jest Światowy Dzień Chorego. Ustanowił go papież Jan Paweł II w dniu 13 maja 1992 roku. Miało to miejsce w 75 rocznicę objawień fatimskich i w 11 rocznicę zamachu na jego życie. „Coroczne obchodzenie Światowego Dnia Chorego ma więc na celu uwrażliwienie Ludu Bożego i – w konsekwencji – wielu katolickich instytucji działających na rzecz służby zdrowia oraz społeczności świeckiej na konieczność zapewnienia jak najlepszej opieki chorym; pomagania chorym w dostrzeżeniu wartości cierpienia na płaszczyźnie ludzkiej, a przede wszystkim na płaszczyźnie nadprzyrodzonej; włączenia w duszpasterstwo służby zdrowia diecezji, wspólnot chrześcijańskich, rodzin zakonnych; popierania coraz bardziej owocnej służby wolontariatu; przypominania o potrzebie duchowej i moralnej formacji pracowników służby zdrowia; ukazywania znaczenia opieki duchowej nad chorymi ze strony kapłanów diecezjalnych i zakonnych, jak również tych wszystkich, którzy żyją i pracują obok cierpiących” (List Jana Pawła II ustanawiający obchody Światowego Dnia Chorego).
Pamiętajmy szczególnie w tym dniu o modlitwie w intencji chorych i cierpiących z różnych powodów oraz wszystkich, którzy się nimi opiekują i spieszą z pomocą.

► SPRAWOZDAWCZE ZEBRANIE RADY DIAK 5 MARCA 2022
Informujemy, że w sobotę, 5 marca br. odbędzie się sprawozdawcze zebranie Rady DIAK połączone z wyborami uzupełniającymi do organów Rady. Szczegółowy program w następnej currendzie.

► MODLITWA PRZY RELIKWIACH PATRONÓW AKCJI KATOLICKIEJ
Zachęcamy POAK-i, a także poszczególne rodziny do modlitwy przy relikwiach naszych patronów. Osoby zainteresowane prosimy o kontakt z biurem Akcji Katolickiej.

► GODZINY PRACY BIURA DIAK
wtorek 13:00 ÷ 16:00
czwartek 13:00 ÷ 17:00

► NUMER KONTA BANKOWEGO DIAK
Bank PEKAO S.A. II/o Poznań
10 1240 1763 1111 0000 1812 9605

ks. Jan Orzeszyna, Katecheza II / 2022:
Niedziela – świętem eucharystycznym i rodzinnym
Streszczenie / DIAK Poznań.

I. Z życia wzięte:
„Pamiętaj, abyś dzień święty święcił” – tak brzmi trzecie przykazanie w Dekalogu. Dla Żydów tym świętym dniem jest szabat. Natomiast dniem świętym dla chrześcijan jest niedziela, czyli dzień po szabacie, zwany pierwszym dniem tygodnia. I trzeba podkreślić, że chrześcijańska niedziela nie powstała ze starotestamentalnego szabatu i że nie jest jego kontynuacją. Można jedynie powiedzieć, że pod pewnym względem szabat był zapowiedzią niedzieli. Wyznawcy Chrystusa od początku mieli świadomość tego, że należy się gromadzić na Eucharystii w dniu, w którym Chrystus zmartwychwstał. Według świadectwa Ewangelii zmartwychwstanie Chrystusa miało miejsce w pierwszym dniu tygodnia, czyli następującym po szabacie. Związek niedzieli ze zmartwychwstaniem Chrystusa widoczny jest także w nazwie tego dnia. W językach romańskich nazwa pierwszego dnia tygodnia pochodzi od łac. feria Dominica, dies Dominicus (dzień Pański). Natomiast w języku hiszpańskim niedziela to domingo, po francusku – dimanche, po włosku – domenica, w języku rosyjskim – вoскресенье, oznacza zmartwychwstanie. Co się tyczy pozostałych języków słowiańskich to nazwa niedzieli nawiązuje do obowiązku powstrzymania się w tym dniu od pracy i pochodzi od prasłowiańskiego słowa ne dělatĭ, czyli nie działać, nie pracować. Ponadto np. polskie – niedziela, czeskie – neděle, serbsko-chorwackie – nedjelja. Niestety, współcześnie nazwa niedzieli jest zastępowana przez tak zwany weekend (z ang. week – tydzień, end – koniec), czyli koniec tygodnia.

II. Rozważanie:
Obserwując życie religijne wiernych w Polsce, można powiedzieć, że w obecnym czasie trzecie przykazanie Dekalogu: „Pamiętaj, abyś dzień święty święcił” jest przeżywane bardzo powierzchownie, bez głębszej motywacji. Obecnie, niestety, zaciera się ten chrześcijański sposób święcenia niedzieli, a tworzy się nowy, w którym człowiek przejmuje na własność dzień Pański, czyniąc z niego tylko dzień wolny i dzień odpoczynku. Często ten święty dzień zamienia także w dzień roboczy. Niedziela nie może być tylko rozumiana jako dzień wolny od pracy czy też dzień odpoczynku, gdyż w ten sposób zaciera się jej teologiczny sens. Nie dziwi zatem fakt, że Jan Paweł II napisał specjalny list apostolski, który ma łaciński tytuł Dies Domini, jest on poświęcony świętowaniu niedzieli. Zostało w nim zawarte wezwanie do ponownego odkrycia sensu niedzieli, a zwłaszcza jej wymiaru eucharystycznego i rodzinnego.
Powszechna stała się dziś praktyka tzw. weekendu, rozumianego jako cotygodniowy czas odpoczynku, przeżywanego nieraz z dala od stałego miejsca zamieszkania i związanego często z udziałem w rożnych formach aktywności kulturalnej, politycznej lub sportowej, które zwykle są organizowane właśnie w dni świąteczne. Niedziela zatraca stopniowo pierwotny sens i staje się jedynie zakończeniem tygodnia. Dlatego Jan Paweł II wzywa: „Nie lękajcie się ofiarować waszego czasu Chrystusowi. Tak, otwórzmy Chrystusowi nasz czas, aby mógł go rozjaśnić i nadać mu kierunek. On jest Tym, który zna tajemnicę czasu i tajemnice wieczności i ofiarowuje nam swój dzień jako zawsze nowy dar swojej miłości”.
Ojciec Święty we wspomnianym liście apostolskim wyjaśnia, że niedziela jest dniem ofiarowanym człowiekowi przez Boga, jako dar Jego miłości. Oznacza to, że przykazania Bożego o świętowaniu niedzieli nie można traktować tylko jako kościelnego przepisu dotyczącego życia religijnego, ale należy pamiętać, że stanowi ono istotny i nieodzowny znak relacji człowieka z Bogiem. Właśnie dlatego przykazanie to nie zostało umieszczone w Piśmie Świętym wśród zwykłych przepisów kultowych i liturgicznych, ale jest częścią Dekalogu, który stanowi filar moralnego życia i który jest zaszczepiony w sercu każdego człowieka. Według Jana Pawła II niedziela powinna być przede wszystkim dniem pamięci o wielkich Bożych dziełach. Dzień ten winien przypominać o tym, że wszechświat i historia należą do Boga, a człowiek nie będzie mógł wypełniać swojej misji współpracownika Stwórcy w świecie, jeżeli wciąż na nowo nie będzie uświadamiał sobie tej prawdy.
Przykazanie Dekalogu, w którym Bóg poleca zachowywać szabat, wyrażone jest w Księdze Wyjścia w znamiennej formule: „Pamiętaj o dniu szabatu, aby go uświęcić” (20, 8). Warto zwrócić uwagę, że przykazanie to wskazuje najpierw na fakt, o którym należy pamiętać, a dopiero potem nakazuje coś czynić. Zatem człowiek powinien najpierw pamiętać o tym, co ten dzień oznacza, aby go później uświęcać. Najważniejszą treścią trzeciego przykazania Dekalogu nie jest zatem zwykłe przerwanie pracy, ale świętowanie wielkich dzieł Bożych. Człowiek powinien w swoim niedzielnym odpoczywaniu naśladować odpoczynek Boga, który po sześciu dniach pracy „odpoczął dnia siódmego po całym swym trudzie, jaki podjął” (Rdz 2, 2). Dokończywszy więc dzieła stworzenia, zobaczył, że wszystko, co uczynił,
„było bardzo dobre” (Rdz 1, 31). Odpoczynek Boga w siódmym dniu podkreśla zatem doskonałość wykonanej pracy i oznacza, że zatrzymał się On przed dziełem swoich rąk, kierując ku niemu spojrzenie pełne radości i zadowolenia, gdyż było bardzo dobre (por. Rdz 1, 31). Jest to więc spojrzenie kontemplacyjne, które nie zwraca się ku następnym dziełom, lecz pozwala raczej zachwycić się pięknem tego, co już zostało dokonane.
Dlatego człowiek powinien w niedzielę przerwać pracę i swe codzienne zajęcia, by pamiętać o wielkich dziełach Bożych i podziwiać je. Dla każdego będą to inne osobiste przemyślenia. Na przykład osoba konsekrowana powinna w niedzielę uświadomić sobie, że jest przez Boga wybrana i przeznaczona do tego, aby być w świecie znakiem Bożej obecności i Jego miłości. Z kolei małżonkowie winni w niedzielę przypominać sobie, że miłość stanowi istotę ich życia.
W codziennym zabieganiu i nawale pracy wielu niestety nie ma czasu na to, by zastanawiać się nad tym, co najistotniejsze, co stanowi cel życia. Niedzielny odpoczynek powinien być zatrzymaniem się, czyli kontemplacją tego, co już zostało dokonane, i zachwytem nad tym. Wielu rodziców myśli tylko o przyszłości swoich dzieci i swojej rodziny. Dlatego właśnie w niedzielę trzeba się zatrzymać, przyjrzeć się dzieciom. Porozmawiać z nimi serdecznie, ponieważ w tygodniu najczęściej na rozmowę nie ma czasu. Należy zobaczyć również, ile już lat wspólnie się przeżyło, a także zachwycić się małżeńską i rodzinną miłością, aby uświadomić sobie, jak z każdym dniem czy tygodniem staje się ona coraz piękniejsza.
Niedziela, bardziej niż jakikolwiek inny dzień tygodnia, sprzyja budowaniu rodzinnej jedności. Wypełnianiu tego zadania sprzyja zwłaszcza niedzielna Eucharystia. Zdaniem Jana Pawła II w zgromadzeniu niedzielnym najpełniej urzeczywistnia się jedność. W nim bowiem sprawowane jest sakramentalne zjednoczenie, które stanowi istotny element natury Kościoła – ludu zgromadzonego przez jedność i w jedności Ojca, Syna i Ducha Świętego. Chrześcijańskie rodziny znajdują w nim jeden z najbardziej wyrazistych znaków swej tożsamości i posługi jako domowe kościoły, gdy rodzice przystępują wraz z dziećmi do jednego stołu Słowa i Chleba życia Rodzice mają wychowywać swoje dzieci do systematycznego udziału w niedzielnej mszy świętej. Powinni też skorzystać z pomocy katechetów, którzy winni zadbać o to, aby program formacji dzieci powierzonych ich opiece obejmował przygotowanie do uczestnictwa we mszy świętej. W tym może być pomocna także celebracja mszy świętej dla dzieci. Choć uczestniczenie w Eucharystii jest sercem niedzieli, nie należy rozumieć, że na tym wyczerpuje się obowiązek świętowania tego dnia. Benedykt XVI w czasie VII Światowego Spotkania Rodzin w Mediolanie dał wzruszające, osobiste świadectwo o wierze swojej rodziny. Otóż przeżywanie niedzieli rozpoczynało się od sobotniego wspólnego czytania Pisma Świętego, przez niedzielną mszę świętą, wspólny uroczysty obiad i wspólne śpiewy, aż do wspólnego odpoczynku na łonie przyrody. Mimo trudnych czasów rodzina była bardzo zjednoczona – wyznał papież. Dlatego chrześcijańscy rodzice powinni się starać, aby także inne wydarzenia dnia, niemające liturgicznego charakteru, np. spotkania w gronie rodziny czy przyjaciół, różne formy rozrywki, odznaczały się pewnym stylem, który pomaga wyrażać pośród zwyczajnego życia pokój i radość Zmartwychwstałego. Niektórzy rodzice w ramach niedzielnego odpoczynku udają się wraz z dziećmi do pobliskich sanktuariów czy kościołów, aby spędzić tam czas i przeżyć wraz z całą rodziną głębsze doświadczenie wiary. Niedzielny odpoczynek pozwala rodzinie także odkryć na nowo piękno przyrody i zachwycić się nim głęboko oraz uświadomić sobie, jak często jest ono niszczone przez ludzką żądzę panowania, która w końcu zwraca się przeciw samemu człowiekowi.
Niedziela powinna być również dniem, w którym członkowie rodziny mogą się poświęcić dziełom miłosierdzia, działalności charytatywnej i apostolstwu. Eucharystia jest urzeczywistnieniem i zapowiedzią braterstwa. Niedzielna msza święta, w której uczestniczy cała rodzina, wzbudza falę miłosierdzia, która ma przeniknąć całe życie wiernych, przede wszystkim zaś ma kształtować sam sposób przeżywania pozostałej części dnia Pańskiego. Skoro jest to dzień radości to zarówno rodzice, jak i dzieci winni ukazywać przez konkretne postępowanie, że nie można być szczęśliwym bez innych. Powinni zatem rozejrzeć się dokoła, aby odszukać ludzi, którzy mogą potrzebować z nimi solidarności. Może się zdarzyć, że w najbliższym sąsiedztwie albo w kręgu znajomych są opuszczone dzieci, ludzie chorzy, starzy, którzy właśnie w niedzielę szczególnie boleśnie odczuwają swoją samotność, ubóstwo i cierpienie.

III. Wnioski i postulaty pastoralne:
Przed duszpasterzami i katechetami, a także świadomymi swej misji w Kościele i w świecie członkami Akcji Katolickiej, staje wielkie zadanie: na nowo ukazywać chrześcijanom sens świętowania niedzieli.

W centrum niedzielnego świętowania powinna być Eucharystia. Przez udział w niedzielnej Eucharystii rodzina daje szczególne świadectwo jako domowy Kościół. Trzeba uważać, aby uwolnienie od pracy w niedzielę nie przyczyniło się do nadmiernego oddawania się rozrywce, zabawie i próżnowaniu. Można powiedzieć, że dla chrześcijanina niedziela wyraża protest ducha przeciw zniewoleniu przez pracę i kult pieniądza.

Niedziela to szansa dla zabieganej rodziny, by „odejście” od spraw tego świata stworzyło odpowiednie warunki do intensywnego spotkania z Bogiem i między sobą. Warto zachęcać rodziny do podejmowania chwalebnego zwyczaju w niedzielę: całą rodziną zasiadać do stołu, modlić się przed posiłkiem i po nim, a podczas wspólnego spożywania dzielić się przeżyciami i opowiadać o spotkaniach, wymieniać opinie, pytać i otrzymywać odpowiedzi.

W wielu domach istnieje także piękny zwyczaj wspólnego czytania w niedzielę Pisma Świętego i odmawiania rodzinnego różańca czy też nawiązywania w niedzielnych rozmowach do czytań mszalnych i usłyszanego w kościele kazania. W ten sposób rodzina, czerpiąc siłę ze spotkania z Chrystusem na niedzielnej Eucharystii, potrafi żyć i świadczyć o miłości Boga w swoim życiu.

Niedziela niech daje również wielką szansę rodzinnego radowania się z piękna stworzonego świata, odnajdywania w nim śladów Boga, okazję do odpoczynku i wspólnego spędzania czasu na łonie przyrody.

Chrześcijańska rodzina nie powinna spędzać niedzieli w centrach handlowych, na zwiedzaniu czy zakupach. Takim zachowaniem wyrządza się również krzywdę osobom, które muszą z tego powodu pracować w ten dzień. Prawdziwe świętowanie jest bowiem zawsze bezinteresowne i w łączności z drugim człowiekiem.

Króluj nam Chryste! – ks. Roman

nr 2 LUTY 2022 currenda s. 1

AK_Katecheza_2022_02_Currenda