Currenda 4/2016
22 marca 2016|00:21
(…) Zmartwychwstanie stanowi przede wszystkim potwierdzenie tego wszystkiego, co sam Chrystus „czynił i nauczał”. Było ono Boską pieczęcią położoną na Jego słowach i Jego życiu. On sam wskazał uczniom i przeciwnikom ten ostateczny znak prawdy. Anioł przy grobie przypomniał to niewiastom o świcie „pierwszego dnia po szabacie”: „zmartwychwstał, jak powiedział” (Mt 28,6). Jeśli to Jego słowo i obietnica okazały się prawdą, to także wszystkie inne Jego słowa i obietnice mają moc nieprzemijającej prawdy, jak sam powiedział: „Niebo i ziemia przeminą, ale moje słowa nie przeminą” (Mt 24,35; Mk 13,31; Łk 21,33). Nie sposób wyobrazić sobie czy żądać wiarygodniejszego, mocniejszego i tak niezbitego dowodu, jak powstanie z martwych. Jeżeli zmartwychwstały Chrystus dał obiecany przez siebie ostateczny dowód swojej Boskiej władzy, to wszystkie prawdy, nawet najbardziej niedostępne dla ludzkiego umysłu, znajdują swoje uzasadnienie, również na gruncie racjonalnym. Tak więc zmartwychwstanie jest potwierdzeniem prawdy o Bóstwie Chrystusa. Jezus powiedział: „Gdy wywyższycie [na krzyżu] Syna Człowieczego, wtedy poznacie, że JA JESTEM” (J 8,28). Ci, którzy słyszeli te słowa, chcieli Go ukamienować, bowiem „JA JESTEM” było dla Żydów odpowiednikiem niewysłowionego imienia Boga. Toteż, kiedy żądano od Piłata wydania wyroku śmierci na Jezusa, głównym oskarżeniem było to, że „sam siebie uczynił Synem Bożym” (J 19,7). Dla tej samej przyczyny Sanhedryn skazał Go jako bluźniercę, kiedy na pytanie najwyższego kapłana oświadczył, że jest Chrystusem, Synem Bożym (por. Mt 26,63-65; Mk 14,62; Łk 22,70): a więc nie tylko Mesjaszem ziemskim, takim, jak to pojmowała i jakiego oczekiwała tradycja żydowska, ale Mesjaszem-Panem zapowiedzianym w Psalmie 110 [109] (por. Mt 22,41 nn.), tajemniczą postacią z wizji Daniela (Dn 7,13-14).
Katecheza Zmartwychwstanie – szczyt objawienia, św. Jan Paweł II, 8 marca 1989 r.
KOMUNIKATY
►JUBILEUSZ 1050.LECIA CHRZTU POLSKI
Obecność Jasnogórskiego Obrazu Nawiedzenia w Farze poznańskiej 14/15 kwietnia 2016
Podobnie jak w czasie uroczystości milenijnych w poznańskiej Farze, a także w katedrze będziemy gościć Jasnogórski Obraz Nawiedzenia.
Czwartek, 14.04.2016 – Fara
- 21.00 – powitanie Obrazu Nawiedzenia, Apel Jasnogórski
Jako Akcja Katolicka gromadzimy się na Apelu Jasnogórskim w Farze poznańskiej
Czuwanie przy wizerunku Matki Bożej
Piątek, 15.04.2016 – Fara
- 24.00 – „Pasterka Maryjna”
- 6.00; 8.00;12.30 – Msze św.
- 15.00 – pożegnanie Wizerunku Matki Bożej
Czuwanie modlitewne przede wszystkim w intencji naszej Ojczyzny. Przez cały czas czuwania okazja do spowiedzi św.
- 15.45 – procesja Maryjna z Fary do Katedry (zabieramy flagi narodowe, papieskie i maryjne)
- 17.00 – Uroczysta Msza św. w Katedrze Poznańskiej – (wejście do katedry ograniczone dla zaproszonych, możemy uczestniczyć przed katedrą, gdzie będą przygotowane telebimy i miejsca siedzące)
Po Eucharystii czuwanie modlitewne w obecności Jasnogórskiego Wizerunku do 21.00
Sobota, 16.04.2016 – świętowanie na stadionie INEA
- 10.00 Początek świętowania
- 10.50 – oficjalne rozpoczęcie świętowania
- 14.00 – Eucharystia z chrztem dorosłych i posłaniem
- 19.00 – musical „Jesus Christ Superstar”
Uwaga:
Na stadion zabieramy ciepłe ubrania. Nie wolno zabierać ostro zakończonych przedmiotów, przedmiotów o dużych wymiarach, kamer i profesjonalnych aparatów fotograficznych.
►KONKURSY DLA DZIECI I MŁODZIEŻY
Szczegółowe informacje wraz z regulaminami konkursów znajdują się na stronie www.poznan.ak.org.pl
- Zgłoszenia do IV Archidiecezjalnego Przeglądu Poezji i Pieśni Patriotycznej przyjmujemy do 18 kwietnia br.
- Natomiast prace na konkurs plastyczno-fotograficzny można przesyłać do 30 kwietnia br.
Uhonorowanie laureatów konkursów nastąpi 21 maja br.
►NOWE ŻYCIE W CHRYSTUSIE 1050-lecie Chrztu Polski
W biurze DIAK można nabyć publikację Nowe życie w Chrystusie zawierającą materiały związane z hasłem obecnego roku duszpasterskiego i rokiem jubileuszu chrztu Polski oraz książkę Pełnia życia o błogosławionym Albercie Marvellim, członku włoskiej Akcji Katolickiej.
►GODZINY PRACY BIURA DIAK
- wtorek 13.00 ÷ 16.00
- czwartek 13.00 ÷ 17.00
►NUMER KONTA BANKOWEGO DIAK
Bank PEKAO S.A. II/o Poznań
10 1240 1763 1111 0000 1812 9605
ks. Andrzej Jędrzejewski, Katecheza IV / 2016:
Konieczność powrotu do źródeł Ewangelii i jej permanentnej aktualizacji (streszczenie).
1. Ecclesia semper reformanda (Kościół zawsze, stale odnawiający się)
W większości mediów, a także w zwyczajnych, codziennych rozmowach o Kościele, słychać bardzo często głosy domagające się głębokich zmian w Kościele, czasem wręcz rewolucji, by Kościół bardziej przystosował się do oczekiwań ludzi, unowocześnił. W przeciwnym razie – słyszymy swoisty szantaż – ludzie będą odchodzić od Kościoła. Próbuje się przy tym relatywizować stanowisko Kościoła, używając np. dość popularnego w ostatnich latach schematu interpretacyjnego, który można wyrazić formułą: „dobry papież, zły Kościół”. Dla zobrazowania wystarczy przywołać choćby kilka tytułów prasowych dotyczących papieża Franciszka: Zaskakująca wypowiedź papieża, Sensacyjny wywiad papieża Franciszka, Papież bierze w obronę kobiety po aborcji, Franciszek – bat na katolików. Jeśli jednak sięgniemy do wypowiedzi papieża, w żaden sposób tych sensacji i rewolucji dopatrzeć się nie można. Mogą co najwyżej nieco inaczej rozkładać się akcenty, ale ojciec święty mówi to, co było już zawarte w Katechizmie Kościoła Katolickiego czy innych dokumentach i wypowiedziach poprzednich papieży. Przykładowo rzekomo sensacyjna wypowiedź papieża o konieczności otoczenia troską osób rozwiedzionych i małżeństw niesakramentalnych w rzeczywistości jest czymś oczywistym. Św. Jan Paweł II w adhortacji Familiaris consortio wręcz zobowiązuje duszpasterzy, by otoczyli szczególną duszpasterską opieką osoby rozwiedzione i ich powtórne – już tylko cywilne – związki. Zgodzić się natomiast należy z tymi wypowiedziami w jednym: Kościół jako całość i my wszyscy, jego członkowie, musimy się zmieniać, odnawiać, reformować. W języku wiary tę zmianę, odnowę, reformę nazywamy najczęściej nawróceniem. Autentyczny chrześcijanin, uczeń Chrystusa jest człowiekiem ustawicznego, codziennego nawracania się, a Kościół stanowi wspólnotę stale się reformującą. Ecclesia semper reformanda (Kościół zawsze, stale odnawiający się) to jedno z najbardziej chyba znanych adagiów dotyczących Kościoła, wyakcentowane zwłaszcza na ostatnim soborze. Tyle, że ta odnowa, reforma, nawrócenie nie dokonuje się przez zmianę depozytu głoszonej nauki Kościoła, lecz przez ustawiczne wracanie do jej źródeł: do słów i zbawczego dzieła Jezusa Chrystusa.
2. Odczytywanie „znaków czasu” i dostosowanie do nich metod głoszenia Ewangelii
W kontekście słów Kościół zawsze, stale odnawiający się musimy postawić pytania: jak czynić to dzisiaj i w jaki sposób docierać z tymi słowami życia wiecznego do współczesnego człowieka. Jest to w gruncie rzeczy pytanie o „nową ewangelizację”. Ta nowa ewangelizacja, jak podkreślał św. Jan Paweł II, nie jest niczym nowym w treści, musi jednak być prowadzona „z nową gorliwością, nowymi metodami i z zastosowaniem nowych środków wyrazu” (VS 106). Tak naucza na ten temat Sobór Watykański II: „Kościół zawsze zobowiązany jest do badania znaków czasu i ich interpretowania w świetle Ewangelii, tak, aby w sposób dostosowany do każdego pokolenia mógł odpowiadać na odwieczne pytania ludzi o sens życia doczesnego i przyszłego oraz ich wzajemną relację”. W teologii soborowej używa się terminu renovatio accomodata (odnowienie dostosowane – terminu tego chętnie używali św. Jan XXIII, św. Jan Paweł II). Odczytywanie „znaków czasu”, dostosowanie do nich metod głoszenia Ewangelii pozostaje zatem zawsze bardzo ściśle związane z powrotem do jej źródeł, co bardzo wyraźnie podkreśla także obecny ojciec święty: „Za każdym razem, gdy staramy się powrócić do źródeł i odzyskać pierwotną świeżość Ewangelii, pojawiają się nowe drogi, twórcze metody, inne formy wyrazu, bardziej wymowne znaki, słowa zawierające nowy sens dla dzisiejszego świata” (Franciszek, Adhortacja apostolska Evangelii gaudium, 11).
3. Nasze zadania:
Powrót do źródeł to przede wszystkim:
- a) potrzeba odnajdywania, ożywiania, pogłębiania relacji z Jezusem w Jego żywym słowie – Ewangelii.Konieczne jest, by było to rozważanie bardzo osobiste, a więc dotyczące nie ogólnych prawd, lecz mojego własnego życia, mojej życiowej historii, w której obecny jest Bóg. Osobiste nie znaczy jednak subiektywne.Trzeba więc przy rozważaniu Ewangelii szczerej modlitwy o światło Ducha Świętego, ale także, zwłaszcza w trudniejszych fragmentach, posilać się dostępnymi komentarzami biblijnymi, pozwalającymi właściwie dany tekst odczytać i zrozumieć.
- b) Warto w parafiach pomyśleć o bliższej współpracy Akcji Katolickiej z Ruchem Światło-Życie, Dziełem Biblijnym (kręgi biblijne) czy innymi działającymi w parafii grupami, mocno opierającymi swą formację na Piśmie Świętym.
- c) W ewangelizacji szczególną rolę odgrywa świadectwo. W społeczeństwie zsekularyzowanym dla dużej jego części chrześcijańska wiara jest wręcz nieznana i obca, a wobec coraz szerzej rozpowszechnionego tzw.„ateizmu obojętności” (określenie Benedykta XVI), w którym Bóg jest tematem zupełnie nieważnym, słowanie mają właściwie żadnego znaczenia. Skuteczne może być jedynie poruszające świadectwo chrześcijańskiego życia i chrześcijańskiej wspólnoty.
Wszystko, co zostało wyżej powiedziane na temat powrotu do źródeł Ewangelii i jej permanentnej aktualizacji, może się owocnie spełnić tylko wtedy, gdy nie będzie to wyłącznie ludzką strategią, ale oprze się na bliskiej, zażyłej więzi z Jezusem Chrystusem – „Zmartwychwstały i chwalebny Chrystus jest głębokim źródłem naszej nadziei i nie zabraknie nam Jego pomocy, by wypełnić powierzoną nam przez Niego misję” (EG 264).
Króluj nam Chryste!
ks. Roman
