Currenda 8/2021

(…) w uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi, w Ewangelii Święta Dziewica modli się słowami: «Wielbi dusza moja Pana i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy» (Łk 1, 46-47). Przyjrzyjmy się czasownikom z tej modlitwy: wielbi i raduje się. Dwa czasowniki: «wielbi» i «raduje się». Radujemy się, kiedy wydarza się coś tak wspaniałego, że nie wystarcza cieszyć się wewnętrznie, w duchu, lecz pragnie się wyrażać radość całym ciałem – wtedy człowiek się raduje. Maryja raduje się z powodu Boga. Kto wie, czy i nam zdarzyło się radować z powodu Pana; cieszymy się z jakiegoś uzyskanego rezultatu, z dobrej wiadomości, a dzisiaj Maryja uczy nas radować się w Bogu. Dlaczego? Bo On – Bóg – czyni «wielkie rzeczy» (w. 49).
Do wielkich rzeczy nawiązuje inny czasownik: wielbić. «Wielbi dusza moja». Wielbić. W rzeczywistości wielbienie oznacza wychwalanie jakiejś rzeczywistości za jej wielkość, za jej piękno… Maryja wychwala wielkość Pana, wysławia Go, mówiąc, że On jest naprawdę wielki. W życiu ważne jest, by dążyć do rzeczy wielkich, w przeciwnym razie gubimy się w pogoni za licznymi błahostkami. Maryja pokazuje nam, że jeśli chcemy, aby nasze życie było szczęśliwe, na pierwszym miejscu trzeba postawić Boga, bowiem tylko On jest wielki. Jakże często natomiast w życiu zajmujemy się rzeczami, które mają niewielkie znaczenie – uprzedzeniami, urazami, rywalizacjami, zawiściami, iluzjami, zbytecznymi dobrami materialnymi… Ileż jest małostkowości w życiu! Wiemy o tym. Maryja dzisiaj zachęca, abyśmy podnieśli spojrzenie ku «rzeczom wielkim», które Pan uczynił w Niej. Również w nas, w każdym z nas Pan dokonuje tylu wielkich rzeczy. Trzeba je rozpoznać i się radować, wielbić Boga za te wielkie rzeczy.

Papież Franciszek Rozważanie przed modlitwą „Anioł Pański” 15 sierpnia 2019

►REFLEKSJE NAD SŁOWAMI PRYMASA TYSIĄCLECIA
SIERPIEŃ: To mało mierzyć czas pieniądzem. Darowany czas trzeba mierzyć miłością. Darowany przez Boga czas trzeba zamieniać na miłość. Jeżeli Bóg przymnaża nam lat życia, to znaczy, że zaprasza nas do mnożenia czynów miłości.

►LITURGICZNE WSPOMNIENIE BŁ. EDMUNDA BOJANOWSKIEGO SOBOTA, 7 SIERPNIA
Serdecznie zapraszamy wszystkich Członków Akcji Katolickiej do udziału w uroczystościach odpustowych w Sanktuarium bł. Edmunda Bojanowskiego w Luboniu w sobotę, 7 sierpnia br. W uroczystości można uczestniczyć przed południem o godz. 11:00 lub po południu od godz. 17:00.
Serdecznie zapraszamy do wspólnej modlitwy za wstawiennictwem naszego Patrona w 150.rocznicę Jego śmierci.

►OGÓLNOPOLSKIE FORUM DUSZPASTERSKIE – 11 WRZEŚNIA
W sobotę, 11 września br. o godz. 9:30 Mszą św. koncelebrowaną w kościele pod wezwaniem św. Rocha w Poznaniu rozpoczniemy XIII Ogólnopolskie Forum Duszpasterskie. Obrady odbywać się będą w Auli Centrum Konferencyjnego Politechniki Poznańskiej:

Godz. 11:10 – Otwarcie Sesji
Słowo wprowadzające – abp Stanisław Gądecki metropolita poznański, przewodniczący KEP
Eucharystia jako świadectwo wiary wobec współczesnego społeczeństwa – kard. Willem Jacobus Eijk, Utrecht
Posłani w pokoju Chrystusa. Założenia Programu Duszpasterskiego Kościoła w Polsce na 2021-2022 – abp Wiktor Skworc metropolita katowicki
Kierunki zmian świętowania niedzieli w Polsce – ks. dr Wojciech Sadłoń SAC, ISKK Warszawa
Godz. 13:00 – przerwa na kawę
Godz. 14:00 – Posłani do świata w codzienności
Ewangelizacja życia społeczno-politycznego i gospodarczego – ks. dr hab. prof. UŚ Arkadiusz Wuwer, UŚ Katowice
Ewangelizacja poprzez kulturę i media – ks. prof. Witold Kawecki, UKSW Warszawa
Ewangelizacja w nauce – czy to możliwe? – prof. dr hab. inż. Jan Węglarz, Politechnika Poznańska
Pytania do prelegentów
Godz. 16:00 – zamknięcie Sesji

Zgłoszenia na Forum – podobnie jak w roku ubiegłym – będą przyjmowane za pośrednictwem strony internetowej.Wpisowe 20 zł.

►OGÓLNOPOLSKA PIELGRZYMKA AKCJI KATOLICKIEJ DO SANKTUARIUM ŚW. JÓZEFA W KALISZU
W sobotę, 28 sierpnia br. w Roku Świętego Józefa członkowie Akcji Katolickiej w Polsce pielgrzymować będą do Sanktuarium św. Józefa w Kaliszu. Serdecznie zapraszamy do wspólnej modlitwy szczególnie tych, którzy jeszcze nie pielgrzymowali do Sanktuarium w Kaliszu. Zachęcamy POAK-i do zorganizowania wyjazdu autokarem lub pociągiem Szczegóły dotyczące programu zostaną podane na stronie www.ak.org.pl oraz na stronie www.poznan.ak.org.pl a także przesłane mailem po 15 sierpnia br.

►GODZINY PRACY BIURA
Do 18 sierpnia br. biuro DIAK NIECZYNNE.

ks. Tadeusz BORUTKA, Katecheza VIII / 2021:
Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa szczególnym
świętem eucharystycznym. Procesje eucharystyczne.
Streszczenie / DIAK Poznań.

I. Wprowadzenie:
Raz w roku gromadzimy się bardzo licznie w naszych wspólnotach parafialnych, by uczestniczyć w mszy świętej odprawianej w Uroczystość Bożego Ciała, a następnie w procesji eucharystycznej. W centrum uroczystości znajduje się Najświętszy Sakrament, który jest niesiony w podniosłej procesji. Otaczany jest miłością i czcią, adorowany, uwielbiany i wysławiany.
Nie może w procesji Bożego Ciała zabraknąć ludzi zrzeszonych w Akcji Katolickiej. Właśnie oni powinni nie tylko uczestniczyć, ale być zaangażowani na rzecz piękna tej liturgii i porządku, który wówczas jest wymagany. Postawa taka jest świadectwem głębokiej wiary i miłości do Chrystusa Eucharystycznego.

II. Rozważanie:

• NAZWA. We wszystkich krajach katolickich obchodzona jest uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa. We Włoszech święto Bożego Ciała nazywane jest według bardziej znanego określenia łacińskiego Corpus Domini (Boże Ciało). We Francji: F’ete-Dieu. Polska wersja Mszału rzymskiego z 1970 roku określa je mianem Uroczystości Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej. Natomiast w Wielkiej Brytanii:Corpus Christi. Boże Ciało, czyli liturgia ku czci Najświętszego Sakramentu (połączona z procesją do czterech ołtarzy), ma na celu uczczenie ustanowienia Eucharystii przez Jezusa podczas ostatniej wieczerzy. Boże Ciało w Kościele obchodzi się tradycyjnie w czwartek po oktawie zesłania Ducha Świętego. Jest to święto ruchome, wypada zawsze sześćdziesiąt dni po Wielkanocy. Boże Ciało w Polsce jest dniem wolnym od pracy. Jest to święto zobowiązujące katolików do uczestniczenia w tym dniu w mszy świętej. We Włoszech na przykład jest normalnym dniem pracy. Kiedy w 1870 roku przestało istnieć Państwo Papieskie, zrezygnowano z organizowania procesji w Wiecznym Mieście. Zwyczaj ten przywrócił dopiero Jan Paweł II w pierwszym roku swego pontyfikatu. Jego następcy tradycję tę podtrzymują.
• HISTORIA. Mówiąc o historii tej szczególnej uroczystości, można powiedzieć za Janem Pawłem II, że pierwszą procesję Bożego Ciała odprawiła Maryja, gdy udała się z Nazaretu do swej krewnej Elżbiety, niosąc w łonie Jezusa, krótko po Jego poczęciu. Jeśli chodzi o początek tych wspaniałych obchodów liturgicznych, to należy wspomnieć, że „w 1245 roku przeorysza klasztoru augustianek w Mont Cornillon w pobliżu Liège (późniejsza święta) Julianna z Cornillon (urodzona w roku 1193, zmarła w 1258) miała objawienie Jezusa, który żądał ustanowienia święta ku czci Najświętszej Eucharystii. Żądanie to zrealizował po zasięgnięciu opinii swojej kapituły biskup Liège Robert w 1246 roku. Spór teologiczny wokół nowego święta (w tym i oskarżenia o herezję Julianny z Cornillon) zażegnało uznanie święta przez kardynała Hugo z Saint-Cher. Ponowne uroczyste obchody święta miały miejsce w 1251 roku, przewodził im archidiakon katedry w Liège Jakub (późniejszy biskup Verdun, patriarcha Jerozolimy i papież Urban IV). Święto Najświętszego Ciała Naszego Pana Jezusa Chrystusa zostało ustanowione bullą Transisturus z 1264 roku przez papieża Urbana IV (opiekuna duchowego wizjonerki). W czasie reformacji procesja była traktowana, jako manifestacja wiary w przeistoczenie (odrzucanej przez protestantów)”. W krajach protestanckich zakazywano organizowania procesji.
  Pierwsza polska uroczystość Bożego Ciała miała miejsce w 1320 roku w diecezji krakowskiej. Pierwszy raz śpiewano przy ołtarzach około roku 1430 w diecezji płockiej. W późnym średniowieczu i renesansie największym sanktuarium kultu Bożego Ciała w Polsce był poznański kościół Bożego Ciała. W XVII wieku w głównej procesji diecezjalnej brali udział zakonnicy i księża w szatach liturgicznych, uczniowie i członkowie bractw niosący symbole męki Pańskiej i świece, domy przyozdabiano dekoracjami religijnymi. W procesjach brali też udział wierni poprzebierani za postacie biblijne i wozy z dekoracjami przedstawiającymi ważne biblijne
  wydarzenia. Po procesjach miały miejsce misteria przybliżające wiernym historie biblijne i prawdy wiary. Przed rozbiorami w procesji stołecznej kapłana niosącego monstrancję z Najświętszym Sakramentem podtrzymywał król wespół z najwyższymi dostojnikami państwowymi. Uczestnictwo wiernych w procesji łączyło się z manifestacją uczuć narodowych. W czasie zaborów wierni w procesji manifestowali także swój patriotyzm. W Krakowie pierwotnie właśnie podczas Bożego Ciała na pamiątkę ataku Tatarów na Kraków pojawiała się postać Lajkonika. Na trasie procesji domy wiernych przystrojone były flagami i katolickimi obrazami. Gałązki brzozy i kwiaty były po procesji brane przez wiernych, jako ochrona przed ogniem, piorunami i robactwem. W czwartek oktawy Bożego Ciała w kościele święci się wianki z ziół. Wianki te wiesza się na obrazach świętych w domu. Ususzone zioła także palono i dymem okadzano chorych: ludzi i zwierzęta. W czasie zniewolenia komunistycznego ograniczano procesje do terenu przykościelnego.
  W okresie II Rzeczypospolitej procesje Bożego Ciała w Warszawie były niezwykle uroczyście celebrowane. W pierwszych latach po wojnie (1945–1948) w warszawskiej procesji prymasowi towarzyszyli przedstawiciele komunistycznych władz, chcący w ten sposób zyskać uznanie społeczeństwa.
  W tradycyjnej procesji Bożego Ciała ksiądz podtrzymywany przez dwóch zacnych obywateli niesie monstrancję. Procesja ma miejsce po głównej mszy. Księdza poprzedzają bielanki, sypiące przed nim płatki kwiatów. Idący za księdzem w procesji wierni śpiewają pieśni eucharystyczne, niosą feretrony, ruchome ołtarze, kościelne chorągwie, wezgłowia z religijnymi motywami o wyglądzie poduszek. Podczas procesji biją dzwony, monstrancja z Eucharystią jest okadzana. Procesja obchodzi cztery ołtarze przybrane kwiatami i gałązkami brzozy. Ksiądz z monstrancją zatrzymuje się kolejno przy tych ołtarzach. Na każdym przystanku czytane są fragmenty z jednej ewangelii, a więc po kolei: Mateusza, Marka, Łukasza i Jana.
• TEOLOGIA. Gdy papież Urban IV ustanowił wspomniane święto, św. Tomasz z Akwinu napisał pięć hymnów eucharystycznych, wśród nich Sław języku tajemnicę. Dwie ostatnie zwrotki (Przed tak wielkim Sakramentem…) są często śpiewane, jako pieśń w czasie wystawienia Najświętszego Sakramentu. Pełna tajemnicy obecność Chrystusa w Eucharystii jest źródłem łask, z których największą jest zbawienie. Procesja jest publicznym wyrazem przynależności do Kościoła katolickiego, a także tego, że religia jest sprawą publiczną, zobowiązaniem katolików do nieustannego głoszenia Chrystusa. Warto zwrócić uwagę na społeczny wymiar wiary. O tym mówił Jan Paweł II w Lubaczowie w 1991 roku: „Wiara i szukanie świętości jest sprawą prywatną tylko w tym sensie, że nikt nie zastąpi człowieka w jego osobistym spotkaniu z Bogiem, że nie da się szukać i znajdować Boga inaczej niż w prawdziwej wewnętrznej wolności. Ale Bóg nam powiada: «Bądźcie świętymi, ponieważ Ja sam jestem święty!» (Kpł 11, 44). On chce swoją świętością ogarnąć nie tylko poszczególnego człowieka, ale również całe rodziny i inne ludzkie wspólnoty, również całe narody i społeczeństwa. Dlatego postulat neutralności światopoglądowej jest słuszny głównie w tym zakresie, że państwo powinno chronić wolność sumienia i wyznania wszystkich swoich obywateli, niezależnie od tego, jaką religię lub światopogląd oni wyznają. Ale postulat, ażeby do życia społecznego i państwowego w żaden sposób nie dopuszczać wymiaru świętości, jest postulatem ateizowania państwa i życia społecznego, i niewiele ma wspólnego ze światopoglądową neutralnością”.
  Jako katolicy doświadczyliśmy w okresie komunizmu walki z Kościołem, której wyrazem było spychanie nas w obręb murów świątyni lub zakrystii. Dzisiaj podobnie atakuje się symbole wiary i wyszydza praktyki religijne z procesjami Bożego Ciała. Czynią to środowiska wrogie Kościołowi, które jako hasłem posługują się kwestią jednostronnie rozumianej tolerancji. Należy jednak pamiętać o tym, że bycie chrześcijaninem jest bardzo zobowiązujące. Mówił o tym św. Jan Paweł II w Rzeszowie: „ Chrześcijanami nazywamy się my wszyscy, którzy jesteśmy ochrzczeni i wierzymy w Chrystusa Pana. Już w samej tej nazwie zawarte jest wzywanie Imienia Pańskiego. Drugie przykazanie Boże powiada: «Nie będziesz brał Imienia Pana Boga twego nadaremno». Zatem jeśli jesteś chrześcijaninem, niech to nie będzie wzywanie Imienia Pańskiego nadaremno. Bądź chrześcijaninem naprawdę, nie tylko z nazwy… W liście apostolskim na Rok Eucharystii Mane nobiscum Domine z 2004 roku Jan Paweł II wskazywał z mocą: „W szczególności trzeba pielęgnować, zarówno podczas celebrowania Mszy św., jak i w kulcie eucharystycznym poza Mszą św., żywą świadomość rzeczywistej obecności Chrystusa, dbając o to, by dawać jej świadectwo tonem głosu, gestami, sposobem poruszania się, całym zachowaniem. W związku z tym normy przypominają […] wagę, jaką należy przywiązywać do chwil milczenia czy to w celebracji, czy w czasie adoracji eucharystycznej. Jednym słowem, konieczne jest, aby całej postawie względem Eucharystii, zarówno szafarzy, jak i wiernych, towarzyszył najwyższy szacunek. Obecność Jezusa w tabernakulum winna stanowić jakby biegun przyciągania dla coraz większej liczby dusz w Nim zakochanych, zdolnych przez długi czas słuchać Jego głosu i niemal odczuwać bicie Jego serca. Skosztujcie i zobaczcie, jak dobry jest Pan!”

III. Wnioski i postulaty pastoralne:

• Odpowiedzmy sobie na pytanie: Co dla nas oznacza udział w procesji? Jan Paweł II zachęcał do zaangażowania całego siebie, swojego czasu, swoich myśli, swojego serca.
• Z okazji tego święta należy wspomnieć swoją Pierwszą Komunię Świętą. Ten dzień stał się dla nas początkiem eucharystycznej wspólnoty z Jezusem Chrystusie. Należy z wdzięcznością o nim pamiętać i starać się o stałą więź z Chrystusem.
• Trzeba starać się o głębszą zażyłość z Panem Jezusem eucharystycznym, poprzez aktywniejsze uczestnictwo we mszy świętej zarówno osobiste, jak i całej rodziny. Istotny jest przykład dorosłych.
• Należy włączyć się w prace związane z przygotowaniem kościoła i ołtarzy na ten szczególny dzień. Parafialny Oddział Akcji Katolickiej może podjąć się przygotowania jednego z ołtarzy. Nie należy zapominać o udekorowaniu okien swojego mieszkania, zwłaszcza gdy mieszkamy na trasie procesji.
• Trzeba także zaangażować się w zabezpieczenie porządku procesji, by całość była godna i piękna.
• Należy wziąć udział w obchodach oktawy Bożego Ciała i zachęcać innych do tego samego.

Króluj nam Chryste! – ks. Roma

nr 8 SIERPIEŃ 2021 currenda s. 1

AK_Katecheza_2021_08_Currenda